Yesterday

Regie

Er zijn een aantal elementen in de film waaraan je kan zien dat Danny Boyle het heeft gemaakt in 2019. De social media reacties en de manier waarop dit werd laten zien zijn bijvoorbeeld nogal van zijn tijd, en dateren de film onmiddellijk. Wat wel erg goed werkt is als Boyle mensen op een podium laat zien. Hij weet enthousiasme over te brengen, en de energie van het publiek, waardoor de kijker het gevoel krijgt aanwezig te zijn bij het optreden. Ook de onheilspellende draai van het James Cordon interview, wat uiteindelijk een droomsequentie was, werkte goed op mijn zenuwen. Dit is precies zoals het bedoeld is. Boyle doet de kijker verder ook vergeten dat het plot wel redelijk matig uitgewerkt is voor het sterke concept, door een zachtaardige sfeer neer te zetten met herkenbare en sympathieke personages die hij lang volgt. Het is niet zo sterk als eerder films, maar ik ben wel blij dat hij degene is die dit script heeft opgepakt. Andere regisseurs hadden waarschijnlijk gezorgd dat Jack een onuitstaanbare eikel zou worden, en Boyle is in staat de kijker sympathie te laten houden ondanks frustrerende uitspattingen van Jack.

Acteerwerk

Himish Patel en Lily James springen er wat mij betreft uit als opmerkelijke charismabommen. Ze zijn veel te aantrekkelijk voor de knulletjes die ze op het scherm spelen, maar toch nemen ze de kijker mee met hun acteerwerk. Ed Sheeran hoeft van mij niet nog een keer te proberen om te acteren, want zelfs als hij zichzelf speelt komt hij houterig en vervelend over. Joel Fry had duidelijk lol met het spelen van een loser die alleen maar op zijn charmes rond kan komen. Robert Carlyle, die een oude John Lennon speelt, stal wel de show toen hij op het scherm kwam. Hij was breekbaar, maar tegelijkertijd sterk. Hij droeg de film op dat redelijk emotionele moment.

Script

Ik had heel graag meer willen zien. Het verhaal is neergepend door Jack Barth, die nog nooit een script heeft geschreven maar op zijn 66ste het concept wist te verkopen. Daarna is het volledig aangepast door Richard Curtis. Het idee van Barth was om te laten zien dat, ondanks hun genialiteit, de Beatles meer waren dan alleen muziekschrijvers. Hun populariteit is ook toe te schrijven aan de tijdsgeest, de mensen die hen voorgingen en de volgorde van hun nummers. Alles moet in zijn tijd gezien worden, en als iemand nu zou komen met hetzelfde werk dan zou het niet populair zijn. In de film heeft Jack een moment waarop hij zich afvraagt of het niet aan hem ligt dat hij de nummers van de Beatles het grotere publiek niet bereiken, en daar had Barth een gesprek willen beginnen over de context van een uitvinding. Nu heeft Richard Curtis gezorgd dat precies dat het moment is dat Jack wel doorbreekt, en dit ondermijnt redelijk het concept van de eerste helft van de film. Je kan je afvragen of Jimi Hendrix of Elvis populair zouden zijn als ze nu muziek zouden maken, en ik denk dat ze verloren zouden zijn in de reusachtige wereld van YouTube, SoundCloud en Spotify. Wat de film dan wel weer goed aanraakt is dat marketing steeds belangrijker is in de moderne tijd, en dat talent je niet verder brengt maar een slim marketingteam wel. Die opoffering die Jack moet maken is niet echt heel sterk uitgewerkt, en raakt alleen maar de oppervlakte als hij HELP zingt. Er zijn zat prima concepten, maar niets diep uitgewerkt dus vooral verloren kansen.