Resident Evil: Welcome to Raccoon City

Regie

Johannes Roberts wilde graag de eerste twee Resident Evil spellen samen verfilmen, en mist daardoor een duidelijke focus. Veel scènes zijn kort en volgen elkaar redelijk onlogisch op om maar snel door te gaan naar het volgende plotpunt van de spellen. Het handheld gevoel van de camera was vaak rommelig. Ik waardeer wat hij probeert te doen, zoals in de auto scène waarin de hoofdcommissaris probeert te ontsnappen uit de stad maar terechtkomt in een vuurgevecht en moet vluchten. Roberts imiteert hier Children of Men met een one shot in een auto, maar de focus ontbreekt waardoor het rommelig is en niet indrukwekkend. Die zelfde rommeligheid zie je terug in veel actie, waarbij de karakters telkens overspoeld raken door geïnfecteerden, maar het nooit duidelijk is waar ze vandaan gaan komen. Er zitten ook veel horror clichés in de film, zoals ondoden die heel snel kunnen bewegen maar ineens stilstaan en wachten voor ze toeslaan als ze dichtbij de hoofdpersoon staan. Dit geeft natuurlijk de hoofdpersoon de kans om te reageren of gered te worden, maar het is nooit spannend en altijd voorspelbaar. Er zijn kleine elementen waaraan je een bepaalde visie kan zien, zoals de scène waarbij Chris Renfield in het donker vecht en verschillende lichtbronnen gebruikt om zijn tegenstanders te vinden, maar de uitvoering is dan weer redelijk saai en het voelde soms alsof ik naar het YouTube-kanaal van een filmstudent keek. Een getalenteerde film student, maar toch duidelijk een amateur.

Acteerwerk

Heel vaak voelde het alsof de acteurs hun script aan het opdreunen waren. Alsof ze een monoloog hadden geleerd voor een auditie, en het voor het eerst uit hun hoofd deden zonder tegenspel. Hiermee wil ik zeggen dat het vaak leek alsof de acteurs in een vacuüm acteerden. Tom Hopper is goed in andere projecten, maar tijdens de grote onthulling in deze film zat er geen greintje emotie in zijn stem en keek hij bijna niet naar zijn scène partner. Alsof ze op verschillende dagen hun dialoog op hebben genomen. Mogelijk komt dit ook omdat de karakters slecht waren vormgegeven van tevoren, maar de teksten waren nooit echt natuurlijk. Kaya Scodelario en Robbie Amell als broer en zus hadden bij hun eerste scène samen redelijk wat chemie, maar die zag je daarna niet echt meer samen. Verder deed Scodelario het verdienstelijk, maar er was niet echt een andere uitspringer.

Script

Het script zat vol met problemen, en de grootste was dat het twee lange games samen probeerde te vatten in anderhalf uur. De nieuwe elementen, met het weeshuis en de achtergrond van de Renfield kinderen, was prima bedacht en uitgewerkt, maar verder was er geen ruimte in het verhaal voor iets nieuws of boeiends. De schrijver ging er duidelijk vanuit dat de kijker ook bekend was met de games en daarom werd er niet de moeite genomen om meer uit te leggen over de karakters. Dat is vals spel, en geeft direct veel minpunten want een goed verhaal kan begrepen worden door elke kijker ongeacht achtergrond. Ook hield het script vast aan het tonen van de tijd, maar juist hierdoor had ik meer vragen. Hoe groot is dat huis waar ze in rondlopen? Na drie uur moet je elkaar toch wel weer hebben gevonden? De tijdsprongen waren ook onlogisch waardoor het ritme uit de film werd gehaald. Ook wisten karakters vaak te weinig. Als een helikopter ontploft IN het huis waar je bent, zelfs al is het een paleis, dan heeft iedereen die binnen is dit wel door. Maar in dit script niet, en moeten mensen het elkaar nog eens uitleggen. Het einde vond ik ook stom, en het voelde alsof een achtjarige die met zijn speelgoed aan het spelen was het had geschreven. "En toen pakte hij zijn raketwerper, en toen schoot hij het monster in de trein dood, en toen was er overal vuur maar ze overleefden het!" Dat voelde voor mij nogal amateuristisch en was niet boeiend.