Sound of Metal

Sound of Metal

Plot

Ruben (Riz Ahmed) en Lou (Olivia Cooke) reizen door Amerika met hun camper en komen net rond met het maken van hun metalmuziek. Als Ruben zijn gehoor verliest moeten de twee hun hele leven opnieuw uitstippelen, en leren omgaan met hun nieuwe realiteit.

Wanneer wil je de film kijken?

Het is niet echt een feel good film, dus zet hem alleen aan als je om kan gaan met schreeuwende mensen en het uiten van depressieve gevoelens.

Recensie

Er is zeer weinig negatiefs te zeggen over de uitvoering van de geluidsmix. Voor een film over muzikanten weet het geluidsteam heel goed weer te geven hoe belangrijk geluid en geluidservaring is. Je kan het helemaal benauwd krijgen als je in de wereld van Ruben kruipt en bijna niets anders hoort dan gebons van zijn hart. De paniek van hem is dan ook goed te begrijpen, en Riz Ahmed is verschrikkelijk goed in het spelen van een ex-verslaafde. Je krijgt als kijker vaker het gevoel dat Ruben op elk moment weer terug kan vallen. Ik had wel wat problemen met de tempo van de film, er waren veel momenten waar ik wat dieper in had willen gaan op de reis die Ruben moest maken als hij zijn doofheid leert te omarmen. Dat haalde wat tempo uit de tweede akte, en de derde akte brak weer met de opbouw van de eerste twee waardoor je weer in moest komen, maar toch was het over het algemeen een sterke prestatie van alle acteurs en prima regie van Darius Marder.

7.3/10

Spoiler analyse

Regie

In principe zijn er drie losse verhalen die Darius Marder prima aan elkaar weet te koppelen. Toch duurt het bij elke overgang even voordat je weer in de film komt, en dat haalt wel het ritme uit de film. Ik vond het vooral knap hoe Marder bepaalde elementen onuitgesproken houdt maar wel laat zien. De automutilatie van Lou bijvoorbeeld zie je in de vorm van littekens op haar onderarm, maar je hoeft niet te benoemen dat ze vroeger zelfmoord heeft proberen te plegen. Je hoeft ook niet expliciet te benoemen dat Lou en Ruben elkaar vonden in een afkickkliniek en elkaar daar een nieuw leven gaven. Dit was allemaal mooi en subtiel gedaan. Marder neemt ook genoeg tijd om de film zijn beloop te laten, en scènes wat langer te laten doordraaien zodat je het idee hebt dat je een stukje uit een echt mensenleven ziet. De scène waarin Lou terug naar haar vader gaat bijvoorbeeld, waarmee ze Ruben redt, is bijna te persoonlijk om direct naar te blijven kijken. Heel veel emotie die sterke acteurs verbeelden, en genoeg tijd om hier als kijker in mee te kunnen gaan.

Acteerwerk

Riz Ahmed was geweldig in zijn rol. De houding van iemand die een grote persoonlijkheid opzet maar eigenlijk zeer onzeker is werkte. Vooral toen hij in het dovenkamp die façade moest leren laten vallen. Het was ook hartverscheurend dat hij uiteindelijk koos voor die implantaten maar niet terug kon keren naar zijn oude leven. Hij vond weer een nieuw frontje om op zijn leven te zetten, maar een waarbij hij zich minder stevig in zijn schoenen voelde. Het was subtiel gespeeld, en soms met emotie helemaal aan de oppervlakte. Hij had wat mij betreft een nominatie voor veel meer awards mogen krijgen.

Script

Er waren geniale dialogen, zoals de terugkeer van Ruben nadat hij implantaten had genomen, waarbij het thema van verslaving op een bredere manier werd ingezet. Dat vond ik heel mooi, ook ondersteund door twee goede acteurs natuurlijk. Als er nog net iets meer overkoepelende thema’s tussen de aktes hadden kunnen zitten had ik de film nog beter gevonden, maar vooralsnog was het slim geschreven en deed het script niets te veel of te weinig om het verhaal duidelijk over te brengen.

Page updated

Google Sites

Report abuse