Wrath of Man

Regie

Guy Ritchie is een boeiende regisseur, die consequent relatief goed ontvangen films blijft uitbrengen. De Sherlock Holmes franchise heeft de deur naar Hollywood wijd open gezet. Hoewel er weinig over gepraat wordt zijn The Man of U.N.C.L.E. en King Arthur: Legend of the Sword wel nog steeds ruim voldoende op de meeste recensiewebsites. Hij kan ook werken voor een Disney zoals Alladin heeft laten zien. Toch sluipen zijn films altijd de bioscoop in, alsof er geen marketing budget over is voor hem. In Wrath of Man laat hij mij in ieder geval zien dat Ritchie nog steeds inventief en enthousiast is als filmmaker. De introductie waaruit de camera over de schouders van de chauffeurs van de geldtruck meekijken was een heerlijk begin, en zo zijn er veel meer boeiende gebruiken van camera in samenwerking met muziek. De actie is altijd helder, en je ziet waar iedereen staat en hoe iedereen beweegt. Er zijn meerdere wide shots zodat je bijvoorbeeld het depot goed in beeld krijgt, waardoor je weet en snapt waar de laatste actie scène plaatsvindt, en dit soort kleine slimmigheden mis ik bij veel andere contemporaine actiefilms. Het was lekker om te zien hoe Ritchie een heist element verfilmt, waarbij hij slim gebruikt maakt van de voorbereidende briefing. Dit is niet uniek, maar als je erachter komt dat de briefing eigenlijk maar door twee mensen werd bijgewoond werkt dit heel goed. De planners van de overval waren bang voor de verrader in hun midden, Scott Eastwood, en je hoort die twijfel als een los dialoog over de beelden van dit verraad. Subtiel genoeg om een verrassing te zijn, en het maakt gebruik van bekende thropes in actie zodat hij verwachtingen creëert die het publiek bij moet stellen. Dit soort kleinigheden maken de film voor mij zeker de moeite waard om nog een keer te kijken.

Het beste van het verhaal en van de regie is de vele verschillende manieren waarop je de centrale overval ziet. De opening van de film laat de overval vanuit de truck zien, en je ziet later hoe Statham’s rol zit tijdens de overval, hoe zijn zoon het heeft ervaren, hoe de overvallers de voorbereidingen hebben getroffen en uitgevoerd. Steeds een ander element van hetzelfde moment belichten zonder het saai te maken was zeer sterk.

Acteerwerk

Jason Statham deed goed wat hij moest doen, en had een enigmatisch element in zijn acteerwerk. Het verschil tussen zijn karakter als hij een maffiabaas is, en zijn karakter als hij probeert de nieuweling te spelen in de geldtruck business is ook redelijk gelaagd en nodigt uit tot een tweede keer kijken. De eerste keer is het een verrassing dat hij niet blijkt te zijn wie hij zegt dat hij is, maar de tweede keer kun je zijn ongemakkelijkheid lezen als pure walging voor de mensen die hij normaal berooft en vermoord. Ik hoorde dat mensen hem minder diep vonden spelen, maar ik denk juist dat er op het eerste gezicht weinig speelt in zijn personage, maar als je iets verder kijkt dan alleen zijn houding, dat er een wereld van frustratie en onderliggende woede roert in Statham. Zijn ogen spreken soms boekdelen.

Josh Hartnett was prima, maar ik miste vooral in de laatste scènes nogal zijn motivatie. Was hij nog in shock? Was hij inwendig in conflict door zijn gebrek aan heldhaftigheid? Dat kwam niet helemaal over. Een ander redelijk oppervlakkig persoon was Scott Eastwood als Jan. Hij deed het niet slecht als een pure schurk, maar hij was ook niet echt een uitspringer.

Holt McCalleney was goed als Bullet, zelfs al waren de eerste paar scènes nogal houterig. Het werd steeds meer duidelijk dat hij wat te verbergen had, en dat hij onder één hoedje speelde met meerdere mensen om te zorgen dat Heargraves eruit gespeeld werd..

Script

De film begint met een lange opbouw waarbij de karakters allemaal worden voorgesteld, en allemaal een bijnaam krijgen. Ik ben blij dat dit snel voorbij is, want die Ritchie stijl lijkt niet te passen bij de Amerikaanse accenten. Zijn snelle dialogen en slim-geschreven naturalistische teksten kwamen goed uit de verf bij Engelse gangsters, maar hier voelde het vaak nogal gemaakt en kreeg ik niet het idee dat ik naar echte mensen keek. Na de saaie opbouw in het depot werd de film wel snel beter, en eigenlijk komt er voor de tweede keer een eerste akte in de film voor met de ex-militairen. Ik vond die opbouw wat beter en strakker, maar je had de eerste opbouw niet kunnen missen voor de emotionele toevoeging die het geeft. Vanaf de tweede eerste akte wordt de film ook een stuk duisterder, en misschien is dat waarom de initiële luchtige en grappige Guy Ritchie teksten niet echt werken. De toon veranderd zeer snel, en daar passen de Lock, Stock dialogen niet echt in.

Voor sommigen kan het spelen met het tijdsverloop misschien storend zijn, en ik dacht ook toen ik de title-card “five months earlier” zag dat we terug zouden gaan zonder echte toevoeging aan het verhaal. Toch werkte het hier wel, want alle nieuwe informatie was nuttig, er werd weinig herhaald, en de spanningsboog werd behouden. Het ging er in de flashback niet om of Jason Statham zou blijven leven, maar of zijn zoon wel zou blijven leven. Dit maakt helemaal het verschil tussen Wrath of Man en Uncharted bijvoorbeeld. Daar zie je een flash-forward in het begin, waardoor het publiek onbewust al weet dat er sowieso niets ergs met het hoofdpersoon kan gebeuren tot het verhaal de flash-forward heeft ingehaald. In deze film voel je de spanning ook in alle flash-backs, want er kunnen nog zoveel ernstige dingen gebeuren. Dit zijn de kleine dingen die dit script beter maken dan menig ander asynchroon verteld verhaal.