Metal Lords

Regie

Peter Sollett deed er even over om zijn ritme te vinden in de film, maar wat hij wel goed doet vanaf het begin is weergeven hoe een band eruit ziet volgens een tiener. De plank met gitaareffecten, het ‘scoopen’ van de mids op de versterker, en de geveinsde stoerheid die onzekerheid moet verbloemen komen vanaf de eerste scène erg goed over. De hele opbouw van het verhaal met de introductie van een conflict tussen Hunter en de pestkop van de school was niet echt nodig om nog verder aan te geven dat Hunter zich niet thuis voelt in zijn huidige leven. Het verval van Hunter, die zich steeds verder terugtrekt in zijn metal personage, is wel goed in beeld gebracht en is voor mij één van de hoogtepunten van de film. Hij moet gedwongen zijn haar afscheren, maar maakt deze fysieke verandering een onderdeel van zijn transformatie naar een nieuwe versie van zichzelf. Die trend zet hij verder door, met make-up en heel veel studs, als hij zich ook mentaal gekwetst voelt. Er zijn veel kleine dingen die ik had willen zien in de film die net overgeslagen worden, de keuzes die Sollett nu maakt zijn vaak wat standaard en het ritme is dus af en toe wat matig, toch was het moment dat de liefdesdriehoek zich vormt en Hunter in de afkickkliniek komt een kick-off voor een goed einde van een leuke film.

Acteerwerk

Jaeden Martell als Kevin was prima gedaan, en speelde vooral heel natuurlijk en daarom wat onopvallend. Zijn relatie met Emily (Isis Hainsworth) was vooral heel leuk, liefdevol en oprecht. Het meanderende begin, en de lange periode waarin ze een beetje om elkaar heen dansen, maakt die relatie net iets minder boeiend, maar vanaf het moment dat ze seks hebben gehad, een ontgroening in een bloemenbusje, spelen de acteurs goed met en tegen elkaar. Ik had niet helemaal door dat Emily eigenlijk een mentale stoornis zou hebben, dus dat is mogelijk te subtiel gespeeld door Hainsworth, maar verder was ze erg geloofwaardig een gefrustreerd tienermeisje.

Hunter vond ik erg sterk gespeeld door Adrian Greensworth. Hij heeft een passie en een idee, en doet alles om dit werkelijkheid te laten worden. Dit komt heel goed over, en langzame interne indoctrinatie bouwt mooi op tot het een breekpunt bereikt. Daarna is er kans om opnieuw mentaal op te bouwen en te herstellen, tot er een letterlijk fysiek breekpunt bereikt wordt. De boosheid waarmee hij muziek speelt is vooral erg geloofwaardig. Hij wil zijn frustratie uitspugen en doet dat via de microfoon. En er was geen moment dat ik niet dacht dat hij echt van zich wilde laten horen. Tegelijkertijd was er genoeg ruimte om te laten zien dat, toen zijn leeftijdsgenoten hem begonnen toe te juichen, er een glimlach op zijn gezicht kwam omdat hij precies deed waar hij van had gedroomd. Kleine momenten die wel laten zien hoe Greensworth meer potentie heeft als acteur, terwijl dit toch echt zijn eerste grote rol is.

Script

Het script was prima geschreven voor D.B. Weiss, en richtte zich vooral op de liefde voor muziek en de passie van een tiener. Er is niet veel op aan te merken, behalve de lange opbouw die volgens mij ook korter had gekund met mogelijk een ander conflict dat zich meer focust op de twee vrienden en minder op wat de buitenwereld van ze vond.