tick, tick... BOOM!

Regie

Lin-Manuel Miranda heeft een aanstekelijke liefde voor musicals, en dit schrijft hij zelf toe aan Jonathan Larson. Toen Miranda Rent voor het eerst zag op Broadway was hij geïnspireerd om zelf contemporaine musicals te schrijven, wat hem uiteindelijk leidde naar zijn eigen Broadway debuut: In the Heights. Het is dan ook passend dat zijn eerste film in de regisseursstoel over het leven van RENT-schrijver Larson gaat. Je ziet dat er passie is, en liefde voor de hoofdrolspeler. De film zit strak in elkaar en Miranda weet voor mij steeds op het juiste moment scènes af te kappen. Ik vond de musical nummers vooral geslaagd, en hier zie je ook de ervaring van Miranda als een musical regisseur goed terugkomen. De hoogtepunten waren duidelijk de Moondance diner-scène, waar Miranda laat zien dat hij bijna heel de spelers op Broadway persoonlijk kent en zelfs in een pandemie op kan trommelen om in 1 scène te spelen. De nummers zijn daarnaast goed in beeld gebracht, bijna als een muziekvideo. Een tweede hoogtepunt vond ik het spontane a-capella lied gezongen door Andrew Garfield. Miranda weet echt een goede prestatie uit Garfield te halen, en ik kan niet wachten om te zien wat hij hierna regisseert.

Acteerwerk

Jonathan Larson (Andrew Garfield) voelt realistisch en als iemand die je morgen tegen zou kunnen komen op straat. Zijn frustraties als artiest zijn mogelijk soms wat ‘first-world-problem’-achtig, maar juist daarom voel je dat het iemand is die middenin het leven staat. Dat egoïsme zie je later ook terug in de relaties met Susan (Alexandra Shipp) en Michael (Robin de Jesus). Andrew Garfield verkoopt Larson echt als een gefrustreerde in zichzelf gekeerde artiest die worstelt met wat hij wil en wat hij kan. De passie springt van het scherm, en de emotie beheerst Garfield ook heel goed. Mogelijk is hij hier beter dan ik hem ooit heb gezien. Zijn zingen is ook uitmuntend. Het is niet perfect, en zit soms misschien op een randje, en daardoor krijgt het een live uitstraling.

Alexandra Shipp en Robin de Jesus spelen allebei mensen die uiteindelijk teleurgesteld worden door Larson, wat ze erg goed doen. Je voelt met ze mee, en daarom voel je ook dat Larson af en toe een lul kan zijn. Dit is nog een niveau van realisme. De film had makkelijk een heldenverering kunnen zijn, maar door meerdere kanten te belichten van Larson wordt het een driedimensionaal geheel.

Om nog even een cameo-lijst door te nemen:

.Musicalsterren Kate Rockwell uit Mean Girls, Howard McGillian uit The Phantom of the Opera, Philipa Soo en Renée Elise Goldsberry uit Hamilton, Chita Rivera en Bebe Neuwirth uit Chicago, Adem Pascal en Daphne Rubin Vega uit Rent, André de Shields uit Hadestown, Gizel Jeménez uit Wicked. Dit zijn alleen de mensen die ik met mijn zeer beperkte kennis kon zien in het voorbijgaan, maar het waren vooral veel cameo rollen die allemaal prima deden wat ze moesten doen. Echt speciaal waren de rest van de supporting actors niet, behalve Bradley Whitford als Stephen Sondheim. Hij speelt ook een redelijk serieus en geplaagd genie, waardoor je hem als een voorbeeldfiguur kan zien voor Larson.

Script

De wisseling tussen het toneelstuk en de film waren dus een positief element in het script, en de musicalstukken waren duidelijk goed uitgeschreven van tevoren. Hoe Larson door veel first-world-problems heen gaat en daarmee zijn aandacht voor vrienden verliest vond ik ook sterk. Het geeft maar aan dat iedereen toch een beetje in zijn eigen wereldje leeft, ongeacht goede intenties. Ik vond de focus op aids ook nogal sterk, vooral als je kijkt naar de musical Rent die nog geschreven moest worden. Dat dit thema centraal aan bod komt laat zien dat Larson doorgaat met schrijven en dingen pakt die uit zijn leven gegrepen zijn. Dat maakt het verhaal persoonlijker. Het is dus een hele goede verfilming van een musical, die genoeg nieuwe elementen pakt om er echt een film van te maken.