Mississippi Grind

Regie

De regie van Mississippi Grind was in handen van Anna Boden en Ryan Fleck, een regieduo die ook te kennen is van Captain Marvel of als schrijversduo van Half Nelson met Ryan Gosling. Ze hebben duidelijk een gelijksoortige stijl, want ik had nooit het gevoel dat er in het verhaal een strijd was tussen de schrijvers of regisseurs. Ze hebben vooral slimme keuzes gemaakt door de setting van de film, en weten de reis door het hart van Amerika mooi in beeld te brengen. De pokerkamers en racebanen zijn een tikkeltje deprimerend, kaal en kil, en dat geeft precies mooi de sfeer en uitzichtloosheid van Ben Mendelsohn’s karakter Gerry weer. Door deze deprimerende sets te vullen met energieke en charismatische Ryan Reynolds snap je ook onmiddellijk waarom Gerry zo onder de indruk is en gelooft dat er met Reynolds eindelijk weer geluk en kleur in zijn leven kan komen. Naast deze mooie vondst was er ook gekozen voor kleinere locaties, en niet voor iets als Vegas of alleen maar grote casino’s. Ook dit was een goeie keuze, om echte mensen te laten zien voor wie dit dagelijkse kost is. Je krijgt echt een gevoel bij de gokwereld van Amerika, waar kleine spelers door het hele land tegen elkaar strijden om het verslavende gevoel van winst te pakken te krijgen.

Acteerwerk

Ryan Reynolds speelt een keer iets serieuzer, en dat staat hem heel goed. Hij is charmant en grappig met veel geïmproviseerde grappen, maar zijn karakter staat hier in het echte leven. Dit in tegenstelling to veel van zijn andere rollen, waarin hij veel te bijdehand is voor de positie waar hij zich in bevind. Het is jammer dat deze film minder geld binnenhaalt dan een Deadpool of een Adam Project, want hier komt het talent van Reynolds perfect tot zijn recht. Hij is de zonnestraal in het sombere bestaan van een depressieve man, waardoor de film bijna lijkt op Unlikely Hero waar Reynolds de denkbeeldige vriend van een middelbare en depressieve man speelde. Hij past precies in deze mateloos enthousiaste persoon, en ik hoop dat hij vaker dit soort rollen weer aanneemt.

Ben Mendelsohn is eigenlijk altijd sterk, en ook hier krijg je weer te zien waarom hij zo goed is. De kleine dingen die hij zijn karakter meegeeft zijn precies wat zijn karakters maken. Later in de film horen we dat hij een duidelijk signaal afgeeft als hij verliest: Hij gaat met zijn schouders hangen. Terugkijkend naar de film is dit inderdaad altijd het geval, zowel bij toernooien en spellen als in zijn normale alledaagse leven. Hij voelt zich een loser, en dan zakken zijn schouders naar beneden. Zijn pogingen om het charisma van Curtis (Ryan Reynolds) te evenaren lopen vaak uit in een ramp, want hij is nou eenmaal niet hetzelfde als Curtis. Hij probeert charmant te doen, maar krijgt een mes tussen zijn ribben op de parkeerplaats of wordt bijna het hotel uitgeschopt. Er borrelt een frustratie en kwaadheid onder de oppervlakte die je steeds voelt als je naar Mendelsohn kijkt. Dit soort kleine dingen maken hem een geweldige acteur die eigenlijk niets fout kan doen.

Script

Het enige jammere aan de film is het script. De eerste twee aktes zitten goed in elkaar, maar ze lijken niet echt naar een coherent einde toe te werken. Door de toon van de eerste anderhalf uur geloofde ik absoluut niet dat de hoofdrolspelers de jackpot nog zouden winnen. Als ze dit uiteindelijk doen, voelt het voor me als ongeloofwaardig. Het lijkt onverdient, want er zijn geen lessen geleerd door de karakters. Een aantal fake-outs in het script zorgen ook dat je verwacht dat er nog een verraad komt, maar die blijft uit. De les lijkt nu dus: Blijf liegen en je in schulden steken, want het komt toch wel goed. Dat valt bij mij niet helemaal goed, vooral niet omdat de hele film tot dat moment in het teken heeft gestaan van de doorzetting van slecht gedrag door Gerry. Een andere vreemde keuze vind ik het vechten van Reynolds met de basketballers. Het komt uit het niets, lijkt buiten het karakter te zijn van Curtis, en loopt ook op niets uit. Wie weet moet ik het zien als een metafoor voor het leven, en het symbool laten staan voor de chaotische aard van het normale leven. Niet alles is verklaarbaar, en soms doe je emotionele en vreemde dingen in het leven. Maar het haalde mij een tijdje uit de film.