The Northman

Regie

Robert Eggers is een man met een zeer specifieke smaak en stijl. Zijn The Lighthouse en The VVitch waren al een beetje alternatief, en die trend wordt hier zeker doorgezet. De wereld die hij neerzet is er één die balanceert tussen fantasie en realiteit, en als kijker weet je nooit of wat we zien zich afspeelt in het hoofd van de hoofdpersoon. Dat houdt de spanning er wel in, en zorgt voor onverwachte momenten. Goden, heksen en ondode krijgers passeren allemaal de revue, maar het voelt nooit geforceerd en de toon van de film blijft gelijk als we naar fantasie en de werkelijkheid kijken. Het helpt ook dat Eggers heeft gekozen voor IJsland als een achtergrond, want de landschappen voelen altijd al een beetje onwerkelijk. Hierdoor hoeft de kijker niet een te grote mentale stap te maken om te bedenken dat er monsters en goden leven in de wereld. Dit is de eerste keer dat ik van Eggers actie zie, en hij heeft dit uitmuntend in zijn filmstijl gepast. De camera zoeft door het dorp waar we Skarsgård als een berserker rond zien stampen bijvoorbeeld, en waar andere regisseurs zeer waarschijnlijk zouden snijden laat Eggers de actie doorgaan en beweegt hij de camera zodat de shots in elkaar overlopen. Dat was ook heel mooi om te zien toen Skarsgård zijn mythische zwaard uit een graf moest stelen en het opnam tegen een ondode reus. Vanaf dat moment voelde de film als een moderne weergave van de Noorse saga. Die mythen worden op exact die manier beschreven, met veel bloed maar wel telkens een levensles, en ik denk dat Eggers dit perfect in beeld heeft weten te brengen.

Acteerwerk

Anya Taylor Joy speelt een volwassenere versie van haar karakter in The VVitch, en dit keer wordt ze niet overrompeld door de magie die haar leven overheerst. Ze speelt heel mooi de manipulatieve knappe vrouw die haar intellect en haar lichaam in combinatie gebruikt om te krijgen wat ze wil. Ze is slimmer dan Amleth, en weet heel goed op een fluisterende toon toch macht en controle over de situatie te tonen. Ze lijkt het beest te temmen als ze met Amleth praat, en duwt hem op een geniepige manier telkens in de juiste richting als het haar uitkomt.

Nicole Kidman was ook zeer sterk in de film, en net als Taylor Joy was ze een uitgekiende vrouw die precies wist wat ze moest doen om te overleven maar ook te krijgen wat ze wil. De scène waarin ze haar waarheid vertelt en Amleth dat eigenlijk niet wil horen is onverwacht en heel sterk.

Skarsgård is heel goed in de rol van een bruut, en zijn lichaamstaal spreekt voornamelijk boekdelen. Hij is een fysiek persoon als prins Amleth, en wanneer hij de slaaf speelt straalt hij onderdanigheid uit. Als krijger is hij echt een beest, maar als slaaf zie je hem de hele tijd inhouden. Zijn ogen zijn ondertussen gefocust, maar er zit ook een ongemakkelijkheid en onzekerheid in hem. Allemaal onuitgesproken, maar duidelijk vanaf het moment dat je hem ziet.

Script

Het script is eigenlijk weinig speciaal en het verhaal moet het echt van de setting en de cinematografie hebben. De wraakzoekende zoon is natuurlijk een bekend idee, maar wel goed uniek uitgevoerd. Hoe de mythologie en de sagen ingemengd zijn door de schrijver is heel slim, met heksen, waanbeelden en schimmen die net zo goed alleen in het hoofd van Amleth kunnen zitten. Elke keer als je een bovennatuurlijk fenomeen ziet is dat in een scène met alleen Ameth of vanuit zijn gezichtspunt, dus dit kunnen ook interne hallucinaties zijn. Als ze dit explicieter hadden gemaakt in het script was het een afbreuk aan het verhaal geweest, maar nu voelde het bijna realistisch. In elke tijdsperiode geloofde mensen in goden en het bovennatuurlijke, en voor hen voelde dit allemaal als echt. Dat is ook het gevoel dat je krijgt als je deze film ziet: het kunnen allemaal illusies zijn, maar wel waar mensen in geloven.