Passing

Regie

Bij haar regiedebuut is Rebecca Hall heel duidelijk vol met passie en stijl. De Engelse actrice heeft zat ervaring en heeft samengewerkt met grote namen zoals Christopher Nolan, Shane Black en Woody Allen, wat absoluut op haar heeft afgestraald. De film heeft een duidelijke toon en een consequente uitgesproken stijl, die soms misschien iets te subtiel is. De substantie is er zeker, maar wordt soms misschien bijna overschaduwd door de strakke stijlen. Toch is de balans er volgens mij meestal, mede dankzij een slimme keuze in de cast. Het is een moeilijk thema en een intelligent verhaal, en Rebecca Hall laat daarmee zien dat ze veel in huis heeft. Ik ben heel benieuwd naar haar volgende werk.

Acteerwerk

Zowel Tessa Thompson als Ruth Negga waren erg sterk en wisten met hun chemie de hele film te dragen. Vooral Negga kon heerlijk flamboyant spelen en de manier waarop ze Clare speelde voelde heel bewust overdreven. Clare speelde een rol in de film, waardoor Negga een dubbele rol kon spelen. Die gelaagdheid werd soms een beetje weg gestript, en dat is wanneer Negga helemaal tot haar recht kwam. Als Clare een masker afdoet en haar ware emotie naar voren komt voel je dat als kijker zeker. Thompson heeft een soortgelijke rol, maar als kijker leef je de hele tijd met haar mee dus ze heeft minder maskers om af te doen in de film. Toch is haar dubbel, en soms driedubbele rol, goed uitgevoerd. Ze moet een onzeker persoon zijn die zichzelf sterk voordoet voor haar cultuur genoten en ondertussen af en toe zichzelf als blanke voordoet. Moeilijke rollen om te balanceren binnen één personage, maar goed gedaan.

Alexander Skarsgård was een beetje oppervlakkig in zijn rol. Hij kon niet echt diepgang geven aan zijn karakter, en ik wist niet genoeg van hem om te zien of hij grapte of serieus was over rassenkwesties. De finale kwam hard genoeg aan, maar was wel een beetje afgezwakt door deze vaagheid. Dit is meer de schuld van het script, maar ik had ook het idee dat Skarsgard niet echt de diepgang zocht.

Script

Het schrijven, en dus vooral het uitwerken van de thema’s, was goed en redelijk strak gedaan. Er was wat open ruimte gelaten om de acteurs hun interpretaties erop los te laten en emoties in de lucht te laten hangen, maar niet te veel. Voor een vertolking van een boek is het vooral knap gedaan, want er zijn veel moeilijke elementen die samen moeten komen om het verhaal voldoende nuances mee te geven. Ik denk dat de juiste keuzes zijn gemaakt in het schrijfwerk, ook weer dankzij Rebecca Hall. Er zijn kleine frustraties en ongemakkelijkheden tussen Irene en haar werkster bijvoorbeeld, en die hadden mogelijk meer aandacht gekregen in een minder script. Hier speelt het als een subplot op de achtergrond, zodat er constant een nerveuze sfeer blijft hangen, maar er wordt nooit onnoodzakelijk aandacht op gevestigd.