In Bruges

Regie en script

Moraliteit wordt verkend door schrijver en regisseur Martin McDonagh, die duidelijk een redelijk aantal diepgaande gesprekken met zichzelf heeft gevoerd tijdens dronken nachten die hij heeft neergekrabbeld en in een script heeft verwerkt. Vooral het gesprek tussen een dronken, coke gebruikende Ray, Ken en Jimmy de dwerg is daar een goed voorbeeld van. Je komt achter redelijk wat karaktereigenschappen van de personages, er ontstaan vriendschappen en op de achtergrond is er een redelijk racistisch gesprek gaande. Dit is precies wat ik ook wel eens heb ervaren na een zeer dronken avond met vrienden: er zijn dingen gezegd die je niet echt meent, maar het opent wel deuren voor serieuzere nuchtere gesprekken op een later tijdstip. Moraliteit wordt verder vaker aangekaart als de moordenaars en criminelen het hebben over hun persoonlijke codes, en Ken praat met Ray over hemel en hel. Iedereen heeft zijn eigen codes, en zijn eigen kijk op wat juist is en wat onjuist is. Er is niet zoiets als goed en slecht in de wereld, en religie kan maar een beperkte rol spelen in een overkoepelende verzameling van opvattingen en meningen binnen één mens. Ook wordt vaak de grens gezocht tussen relevant of nutteloos. Mensen snappen elkaar vaker niet, en vooral Ray is vaker in de war omdat hij langs andere mensen heen praat. Loze praat en ‘flow of mind’ gesprekken zorgen ervoor dat Ray een klankbord wordt voor de gedachten en idealen van anderen, en dat mensen hun eigen filosofie moeten herdenken. Het script en de dialogen zijn gewoon heel slim in elkaar gezet, en duwen met elk ogenschijnlijk leeg of hol gesprek ons begrip over de karakters vooruit. Wat ook helpt is de setting, want McDonagh heeft heel goed Brugge gebruikt als een setting waar mensen na kunnen denken over deze diepere thema’s van het leven. Er is veel tijd om te meanderen, er is rustige denk muziek op de achtergrond, en de beelden van de stad zijn erg mooi. Ik vraag me af of er nog meer diepere thema’s zijn, en of Ray bijvoorbeeld iets meer vertegenwoordigd dan een onschuldige, schuldige moordenaar. Ook vraag ik me af of we als kijker meer moeten voelen, denken of vinden in de periode waarin de film plaatsvindt: kerstmis. Zeker de moeite waard om de film meerdere keren op te zetten dus, en mede daarom erg boeiend geschreven en geregisseerd. Dit was de eerste film van McDonagh die hij heeft geschreven en geregisseerd, en latere films als Three Billboards Outside Ebbing, Missouri en Seven Psychopaths laten zien dat moraliteit en de menselijke zoektocht naar goed en fout een rode draad is in zijn werk. Gerechtigheid zoeken, en verkennen wat dit precies betekent, is duidelijk een thema voor hem, en ik ben zeer benieuwd naar zijn 2022 film The Banshees of Inisherin om te zien of hij dit doorzet.

Acteerwerk

Colin Farrell is te gek en speelt een personage met emotie helemaal voor in zijn brein. Er is maar een heel dun laagje tussen zijn voorkomen en zijn gevoelens, die er op elk moment door kunnen breken. Huilen is een mogelijkheid, agressie ook. Hij staat op het punt van breken, en flapt er van alles uit zonder echt na te denken. Dit maakt hem een heel boeiend karakter om naar te kijken, en geeft hem een bepaalde onschuld mee. Voor iemand die zich afvraagt of hij het wel verdient om een positief einde te hebben en zelfmoord verkent is dat extra boeiend en trekt het de kijker mee in het verhaal. De iets stoïcijnsere Ken, Brendan Gleeson, is dan weer een belangrijk ankerpunt en verbindstuk tussen de emotionele Ray en de ongevoelige Harry. Eigenlijk alleen maar goede acteurs die hun positie in de film erg goed begrepen en daarmee het verhaal meer waarde gaven.