Raising Arizona

Regie

Raising Arizona was op meerdere manieren een goede graadmeter voor de rest van de carrière van de Coen broers. Ze gebruiken hun droge humor, werken met vaste acteurs als Frances McDormand en John Goodman en kozen veel voor een chaotische stijl waar de hoofdpersonen bijna verdoofd op reageerden. De tekenfilm stijl vond ik erg leuk, en vooral het voetenwerk vond ik heel grappig. Cage heeft een Woody Woodpecker tattoo op zijn arm, en die inspiratie zie je helemaal terug in de film. Veel schuine hoeken en een dynamische camera zorgen dat die stijl de hele film door gehanteerd blijft. Dit zorgt wel dat er geen hele speciale pittoreske shots tussen zitten, iets wat je normaal wel van de Coens gewend kan zijn. Het blijft wel duidelijk een vroeg project van de broers, maar juist dat experimentele maakt het de moeite waard om hem op te zetten. Net als enkele van de karakters was de stijl soms wat infantiel, en het tempo lag niet door de hele film heen gelijk.

Acteerwerk

Nicolas Cage was heerlijk om te zien. Ik kan me voorstellen dat sommige mensen hem te ver vinden gaan, maar volgens mij weet hij precies wat hij aan het doen is. De poging om een levensechte cartoon neer te zetten is wat mij betreft geslaagd, en de manier waarop hij telkens zeer bewust in de camera kan kijken om het publiek een knipoog te geven om ze te laten weten dat hij ook snapt dat dit wel erg ver gaat is heerlijk. Precies een film die weet hoe het met Cage om moet gaan om hem te laten stralen.

Holly Hunter was als Ed was ook een hele goede vondst. Een relatief vroege filmrol voor haar, maar wel haar tweede Coen-brother film. Na Blood Simple wisten de Coens haar goed in te zetten als een relatief realistische persoon die een beetje compenseer voor de waanzin die Nicolas Cage weet te brengen. Haar oprechtheid, vooral in de dialoog met Frances McDormand, geven wat oprechtheid en hart aan de film en geven daarmee wat rust in een anders te chaotische film.

John Goodman en sidekick William Forsythe zijn vaak erg grappig, vooral als Goodman een betekenisvolle blik geeft aan Cage zijn H.I., maar soms zijn hun personages degene die voor mij net te ver gaan in hun acteerwerk. Vooral het schreeuwen in de auto gaat mij wat ver, maar ik snap dat dit niet aan de acteurs ligt en eerder aan de regisseurs.

Script

Het verhaal zelf is niet zo heel boeiend, maar er zitten wel een aantal typische wendingen in die een Coen script leuker maken dan menig ander script. De kronkels brengen wat meer diepgang in het geheel, maar het is ook duidelijk dat het nog niet een heel strak script is zoals de Coens later kunnen schrijven. De montagestijl die gebruikt wordt om het criminele leven van H.I. te verbeelden is bijvoorbeeld een slim trucje, waarin show don’t tell goed wordt gehanteerd. Een andere schrijver had waarschijnlijk een monoloog of dialoog geschreven om zijn karakter te duiden. Toch zat er ook wel redelijk wat fluf in de film, zoals de jager die H.I. de hele tijd op de hielen zit. Het is voor komisch effect gespeeld, maar de veelbelovende manier waarop zijn personage in beeld komt wordt niet echt waargemaakt.