Being the Ricardos

Regie en script

Aaron Sorkin weet vaker vele ballen in de lucht te houden. Als schrijver focust hij vooral op dialogen en monologen, en dat is hier niet anders. Er gebeurt erg veel en alle karakters hebben duidelijk een uitgesproken mening die ze niet achter stoelen of banken schuiven. Sorkin is niet bang om iedereen heel slim te laten klinken en telkens met een kwinkslag te laten reageren. Iedereen probeert de slimste in de ruimte te zijn, en het zijn altijd de helden die uiteindelijk laten zien dat ze de rest onder de duim hebben. Dit was te zien in Molly’s Game en The Trail of the Chicago 7, en is hier niet anders. Het onderwerp vond ik wel erg leuk gekozen en bracht wat meer leven en humor in het script dan in voorgaande regie uitingen van Sorkin. Hij heeft timing goed door in de edit en weet acteurs uit te dagen om het beste uit hun optreden te halen.

Sorkin heeft een aantal leuke vondsten. Zo wordt Lucy niet alleen slim overgebracht door haar snelle spreken, maar zien we als kijker ook wat ze denkt en hoe ze afleveringen voor zich kan zien in haar hoofd. Dit laat zien waarom ze zo’n goede actrice is, en waarom ze probeert iedereen continue beter werk af te laten leveren. Wat ik wel minder vond was de zogenaamde interviews met de acteurs die de oudere schrijvers en producenten voor moeten stellen. Dit haalt je eerder uit de film dan dat je erin wordt getrokken. Toch is het geheel niet slecht, omdat Sorkin tijdens de balanceeract misschien af en toe een steek laat vallen, maar uiteindelijk het slappe koord afkomt met een prima compleet gebreide trui.

Acteerwerk

Opvallend was vooral Nicole Kidman, die een hele eigen draai aan Lucy gaf. Ze was zelfverzekerd over wat ze wil, sterk in haar voorkomen maar er heerst onder dat alles onzekerheid. Ze is onzeker over haar relatie, over haar carrière en over haar komedie. Dit geeft het karakter nogal wat complexiteit en maakt dat ik als kijker echt met haar aan het meeleven was. Ondertussen spelen J.K. Simmons, Nina Ariadna en Javier Bardem sterke tegenspelers die haar genoeg weerstand bieden en Lucille naar een hoger niveau tillen. J.K. Simmons speelt William Frawley, die de oude stijl van entertainment vertegenwoordigt in de film. Hij is een oude Vaudeville professional die ongelukkig lijkt, maar eigenlijk niets liever doet dan optreden. Hij heeft moeite met het geven van complimenten, maar probeert zijn advies te geven waar nodig. Dit alles zit verborgen onder een nukkig karakter en alcoholproblemen, wat je zou kunnen zien als de aftakeling van de oude garde. Ondertussen is Javier Bardem het echte talent, zo lijkt het. Hij kan acteren, hij kan muziek maken, en hij steunt Lucy door dik en dun. Hij duwt Lucille richting een nieuwe carrière en nieuwe hoogtes, zelfs al was dat niet noodzakelijk zijn bedoeling. Hij maakt samen met Lucy een nieuwe manier van acteren en televisie maken in de VS. Dit terwijl hij een immigrant is die zonder Lucy geen kans had gekregen om te acteren, en zeker niet in een prime-time programma. Alle acteurs geven een geweldig optreden en kunnen de gelaagde structuren van Sorkin’s script niet alleen aan, maar verbeteren het ook.

Een leuke reünie van Alia Shawkat en Tony Hale vond ik ook zeker de moeite waard. Ze laten zien dat hun komische timing die ze in Arrested Development hadden geen ongeluk was. Elke keer dat ze op scherm zijn spelen ze oprecht en droog, precies wat de film soms nodig heeft.