Color Out of Space

Regie

Er komen van Richard Stanley, de regisseur bekend van Hardware, en The Island of Dr. Monreau, wel een aantal boeiende ideeën. Vooral op het gebied van kleurgebruik komen er wel mooie en interessante scènes voorbij waardoor je met grote ogen van verbazing naar je scherm kan staren. Ook de monster effecten waren echt mooi gedaan en belicht. Het lama-gedrocht was mooi Carpenter-esque en ik was zeer onder de indruk van de zolder-scène met de langzaam evoluerende dochter was mooi gedaan. Jammer genoeg vond ik naast de mooie plaatjes het tempo niet sterk en werd ik niet gegrepen door het verhaal. De editing was ook niet geweldig en scènes gingen vaak te lang door. De laatste akte daarentegen ging weer veel te snel, en gebeurtenissen volgden elkaar te hard op.

Acteerwerk

De acteurs leken allemaal wat afwezig te worden naarmate de film vordert. In eerste instantie was de familiedynamiek vrij duidelijk en waren de relaties prima uitgewerkt. De heksen achtergrond van Lavinia bracht een leuk element en de persoonlijkheden die we zagen voelde echt. Deste verder de film in het absurdistische duikt, deste minder de acteurs echt lijken. Dit gaf voor mij niet een ongemakkelijk horror gevoel, maar liet me eerder afvragen waar ik nou precies naar aan het kijken was. De subtiliteit verdwijnt, de reacties worden minder sterk en daardoor voel ik niet meer mee met de mensen op het scherm. Als we één acteur hadden gevolgd die langzaam zijn of haar geestelijke gezondheid zou verliezen. De film had wat focus kunnen gebruiken. Focussen op de dochter bijvoorbeeld die haar hekserij tot leven ziet komen of de vader die van zijn strakke regels af moet stappen en zich verliest in een zoektocht naar wat echt is en wat niet. In plaats daarvan zien we een paar mensen rare dingen doen, en dit had ik graag wat scherper gezien zodat de acteurs meer hadden om mee te werken.

Cage gaat weer los zoals vanouds en dat was wel vermakelijk om te zien. Het liefst zie ik hem alleen helemaal los gaan met een rede. Als je kijkt naar Kick-Ass heeft hij een schreeuw scène wanneer hij levend verbrand. Dat voelt logische, en dan kun je natuurlijk echt schreeuwend los gaan. Zelfs in Wicker Man is het niet gek als hij moet schreeuwen en tieren wanneer er bijen in zijn hoofdmand worden gedumpt, en wanneer Cage het alfabet opnoemt in Vampire’s Kiss voel je dat hij helemaal gek wordt. Hier miste ik een beetje het voorwerk voor zijn waanzin.

Script

De manier waarop de kosmische horror tot leven is gebracht en herschreven is als een screenplay viel me erg tegen. Het mentale aspect is in de film redelijk summier aan bod gekomen, en om de ongemakkelijkheid te verwezenlijken hebben de schrijvers gekozen voor lange stille broedende scènes. Dit is volgens mij niet wat een horror met science fiction elementen boeiend maakt. Het mysterie, de onzekerheid en het onverwachte zou ik graag sterker terug willen zien. Heel veel elementen die werden opgezet waren niet afgemaakt en de karakters leken zich niet als mensen te gedragen. Deze onrealistische reacties en vreemde dialogen zorgen wat mij betreft voor een matige verfilming van een boek waar meer in zit. Ik ben dus ook bang dat ik niet de rest van de trilogie van Stanley wil kijken.