Studio 666

Regie

Regisseur BJ McDonnell doet niet echt specifiek zijn best om de film naar een hoger niveau te tillen. Er is weinig opvallend camerawerk, vaak geen speciale belichting en dus een beetje een slappe toon door de film heen. Er zijn wel scènes die opvallen, zoals de scène waarin Dave Grohl in zijn bed visies krijgt van demonen, maar dat komt dan niet echt terug in de rest van de film. De timing van de film had wat strakker gemogen, want vooral de eerste helft gebeurt er gewoon niet heel veel en hebben we twee keer een veel te lang shot waarin Dave Grohl staat te headbangen op muziek in zijn hoofd. Later in de film laat McDonnel zien dat hij dit wel in zich heeft, want de montage waarin het uiteindelijke lied werd opgenomen was dan lekker snel en gaf duidelijk weer wat er aan de hand was. Een beetje hit and miss dus door de hele film heen. McDonnell heeft duidelijk potentie, maar blijft als regisseur een beetje hangen in de videoclip-modus, waarin je maar maximaal 3 minuten aan goede ideeën hoeft te filmen.

Acteerwerk

Dave Grohl deed het in principe prima, vooral omdat hij veel verschillende versies van zichzelf aan het spelen was. Het is niet zijn schuld dat de toon blijft veranderen, en hij de hele tijd moet wisselen van karaktereigenschappen. Met een betere regisseur had hij het beter gedaan.

De rest van de band, vooral Pat Smear en Taylor Hawkins, deden het best natuurlijk en goed. Alleen Rami Jaffee was eigenlijk een echte zwakke schakel in de band, want hij ging vaak over de top en voor kinderlijk acteerwerk. Dit had misschien kunnen werken in oudere stoner-films met Pauly Shore bijvoorbeeld, maar hier valt het heel erg uit de toon. Dit is niet noodzakelijk zijn schuld, want een regisseur had hem beter moeten begeleiden, maar hij is duidelijk geen natuurlijke acteur.

Script

Het script was grotendeels best goed. Als je kijkt naar de ideeën en de manier waarop de vloek wordt uitgelegd heb je heel wat potentie, maar door te veel komedie en Foo Fighter acteurs erin te gooien verlies je dat verhaal een beetje. Er moet in elke horrorfilm een duidelijke reden zitten waarom de hoofdpersonen niet gewoon wegrennen, en hier gingen ze gewoon maar door omdat ze maar door moesten. In de film zat één moment waarop de bezetenheid van Dave Grohl in een montage wordt laten zien, en dan vraag ik me af waarom ze niet door de film heen hints laten vallen hierover. Dat was voor mij leuker geweest dan één klein snel stukje erover. Dus de karakters waren matig geschreven, terwijl het verhaal in principe goed in elkaar zit. Vooral het einde was tragi-komisch, en bracht wat diepere lagen aan in het verhaal. Grohl die gedwongen door moest gaan met muziek terwijl hij zelf gelooft dat hij al decennia niet meer relevant is. Als je dat als thema had doorgetrokken in de film had hij echte motivatie, namelijk creatieve onzekerheid, voor het zoeken naar een nieuwe hit, voor het open staan voor demonische bezetenheid, voor het manipuleren van zijn bandleden. Dus, als ze dit nog een keer hadden kunnen doen dan had ik de komedie uit het script gelaten en de serieuze kant opgezocht met typische horror-humor. Lachen uit ongemak, en niet door flauwe humor.