The King's Man

Regie

Matthew Vaughn is in eerste instantie een actie regisseur, zoals je kan zien in films als Kick-Ass, de eerdere Kingsman's en zijn Guy Ritchie homage Layer Cake. Dit is ook waarom je naar The King's Man wil gaan: Inventieve actiescènes. Het schermen is spannend en vrij uniek in beeld gebracht, de Rasputin vechtscène zat vol met grappige choreografie, en de niemandsland gevechten waren bruut en gaven de horror weer in de loopgraven. De tussenstukken zijn daarentegen niet heel sterk. De expositie was matig boeiend opgenomen. Op wat spannend camerawerk na was er niet veel om naar te kijken in de politieke stukken van de film. Er zaten wel wat grappen in, en komische timing snapt Vaughn ook zeker, maar dit had vaker terug mogen komen. Meer actie is dus wel beter voor Vaughn. Heel succesvol vond ik de CGI time-lapse van het ontstaan van niemandsland. Dat was een stijl die ik vaker had willen terugzien die de film echt uniek hadden kunnen maken en naar een hoger cijfer had kunnen tillen.

Acteerwerk

Ralph Fiennes was heel goed, en had vooral een sterke timing. De stijl van zijn formele spreken werkte goed voor de rol, vooral als hij het praat ritme aanneemt van zijn karakter in The Grand Budapest Hotel. Hij speelt zowel de huilende vader en echtgenoot als de stoïcijnse James Bond spion, maar deze twee karaktereigenschappen worden niet altijd goed gemixt tot één volledig personage. Losse onderdelen werkte beter dan het totaalplaatje. Misschien probeerde Fiennes ook wel iets te veel diepte in een oppervlakkige actiefilm te stoppen. Dit hebben Rhys Ifans (Rasputin), Gemma Arterton (Polly) en Djimon Hounsou iets beter begrepen. Die speelden allemaal alsof ze in een jaren ‘80 Arnold Schwarzenegger film zaten: Focus op coole one-liners zeggen en zo tweedimensionaal mogelijk blijven.

Matthew Goode als de verrassing slechterik deed dit ook, en ik liet me door hem verrassen. Dit had niet gemoeten, want het werd geprojecteerd vanaf zijn eerste zin. Als snorredraaiende schurk deed hij het prima.Tom Hollander deed het leuk als de drie neven die koning, tsaar en keizer zijn. Hier heeft hij zich volgens een interview met Empire ook op voorbereid door het boek van Catrine Clay over ze te lezen, en hij stopt er ook wat boeiende diepgang in. Toch zijn de accenten en speelstijl redelijk komisch, waardoor het allemaal niet te serieus overkomt en de luchtigheid door Hollander goed bewaard blijft.

Er zaten heel veel kleine cameos in de film waardoor ik denk dat ze een vervolg al in de pen hadden zitten, maar ik geloof niet dat die eraan gaat komen. Toch leuk om Daniel Brühl te zien als Erik Jan Hanussen te zien. Dit is een weinig bekend historisch figuur, wiens wikipedia pagina echt de moeite is. Brühl kon verder niet echt veel doen met zijn rol, net als Stanley Tucci, Aaron Taylor-Johnson en August Diehl, die toch zeker in grotere films hebben gespeeld met een grotere rol.

Script

Het script was redelijk zwak, en wist komedie en tragedie niet echt te mixen. Het verhaal was te complex op sommige stukken, en dan weer erg simpel bij andere delen. Als het om de politiek ging haakte ik snel af, en als een mysterie opgelost moest worden door de hoofdpersonen hing het van de toeval aan elkaar. De dood van de zoon van Oxford komt als een schok, maar het had net zo goed in de scène ervoor kunnen gebeuren. Zeer onrealistische dingen overleeft hij, en daarna krijg je een schot en een schok uit het niets. Dit soort kleine dingen hadden in de scriptfase toch wel al aangepakt kunnen worden. Het gaat bij de film vooral over stijl en niet over substantie.