Everything, Everywhere, All At Once

Regie

Dan Kwan en Daniel Schneinert staan bekend om hun boeiende, creatieve en unieke stijl. Kijk bijvoorbeeld naar Swiss Army Man waarin een gestrande man op een onbewoond eiland een overleden medereiziger gebruikt als een stuk gereedschap om te overleven. Het zijn in essentie cult-art regisseurs met een groter budget, en dat is ook aan deze film te zien. Het concept is voor moderne publieken niet al te vreemd: een vrouw zit vast in de slechtste versie van zichzelf en wordt opgeroepen om haar andere identiteiten te bezoeken om hun bewustzijn tijdelijk over te nemen. De regisseurs kiezen er dan wel voor, in tegenstelling tot bijvoorbeeld een Multiverse film van Marvel, om dit concept ten volste te benutten. De werelden waar Evelyn naartoe reist zijn divers, van hotdog vingers tot een wereld waarin alles bestaat uit piñatas of tekeningen, en de manier waarop ze leert vechten tegen haar oppermachtige dochter (Stephanie Hsu) is indrukwekkend. Soms hadden ze zelfs nog wel iets verder kunnen gaan. Als het publiek bereid is om met de film mee te gaan tot een punt waarin Evelyn en Joy stenen zijn die tegen elkaar praten, dan kunnen ze mogelijk nog wel andere concepten aan. Toch vond ik het al een heel gedurfd project, en degelijk concept wat goed is uitgevoerd. Het kleurgebruik vond ik opvallend, met vaak andere belichtingen afhankelijk van het universum, maar ook felle en krachtige kleuren die slim werden gebruikt in op andere werelden nog expressiever te maken. Ook zijn er veel details verwerkt in de hele film die terug blijven komen, in het hoofd universum of in andere universa, die niet tot in den treure worden uitgelegd. Er wordt niet noodzakelijk te veel nadruk gelegd op de cirkel op het hoofd van Jamie Lee Curtis bijvoorbeeld, maar dit is dezelfde cirkel die ze eerder al had getekend op het bonnetje van de karaoke machine. Dit soort kleine dingen, net als de karaoke machine die eerder in een montage en later in de film terug komt, zijn leuke details die het de moeite waard maken om de film vaker te kijken. Er is slim omgegaan met tijd en ruimte door de hele film heen, en de humor werkt ook heel goed. Daarmee is de regie echt van een hoger niveau.

Acteerwerk

Michelle Yeoh schitterde in haar rol vol met verschillende versies van Evelyn. In Westerse films wordt ze vaak gebruikt als een typische knappe Aziatische vrouw die als een lustobject wordt gebruikt (zoals in Tomorrow Never Dies als Wai Lin) of recenter als de “oude wijze vrouw” die ook nog een stevig robbertje kan vechten (zoals in Shang-Chi, Gunpowder Milkshake of Boss Level). Nu krijgt ze de kans om eens wat anders te doen, naast geweldig vechten natuurlijk, en ze grijpt die kans met twee handen vast en laat absoluut niet meer los. Ik vond haar sterk als de originele Evelyn, die nooit echt goed Engels heeft leren spreken en duidelijk ongelukkig is in haar leven, de filmster Evelyn en ook de coole zelfverzekerde Evelyn die de call to adventure oppakt en haar angsten overwint om haar gezin te redden, zelfs al is de relatie met deze familie nogal precaire.

De Aziatische vertegenwoordiging is op peil in de film, met de terugkeer van Ke Huy Quan, bekend van Indiana Jones and the Temple of Doom als Shortround en The Goonies als Data. Hij is jaren gestopt met acteren, vooral omdat hij geen goede aziatische rollen kon vinden die bij hem pasten, maar ook zijn kameleon vermogen in deze film zal zorgen voor veel diverse rollen in de nabije toekomst. Een kleine rol voor James Hong is erg leuk, als de traditionele Chinese opa, met zelfs een kleine emotionele karakter boog voor hem.

De grote verrassing was Stephanie Hsu voor mij. Ze kon de emotionele kant van haar rol aan, vooral als de originele Stephanie, maar ook de chaotische eigenschappen van haar multiverse-godheid droeg ze erg goed. Haar diverse outfits waren hilarisch, maar ze zag er alsnog sterk en dreigend uit in de meest belachelijke kleding. De rol vraagt veel van haar, maar ze kan het aan. Na een lange serie van bijrolletjes hoop ik dat ze hiermee een hoofdrol kan spelen.

Script

Het verhaal is eigenlijk een heel simpel verhaal van een familie die dichter bij elkaar probeert te komen, maar op een interkosmische schaal uitgevoerd. De relaties waren goed geschreven, maar ook de uitleg van het multiversum en de regels waren redelijk kort en krachtig. Soms voelde de eerste akte wel erg uitleggerig, maar je hebt een beeld nodig van de regels die gelden in deze wereld voordat je er volledig in kan stappen. Het familiedrama was mooi geschreven, zelfs al raakte het me niet zoveel als ik had verwacht aan het einde. De grandeur van het hele spektakel voor de kleine emotionele scène nam mogelijk wat kracht weg van de moeder en dochter die elkaar leerden accepteren. Ook boeiende onderwerpen zoals nihilisme, de betekenisloosheid van het leven en de corrumperende kracht van kennis zijn best diepe onderwerpen die met beleid behandeld werden in de film. Alhoewel de toon soms wat wisselde vond ik het script dus erg sterk. Het was een science fiction actiefilm, maar slechts in de tweede akte, en het familiedrama element was een lijm voor het hele script.