Regie

Dit was de eerste film uit de serie die niet geregisseerd is door James DeMonaco. Hij schrijft het verhaal wel, maar Gerard McMurray zit op de regiestoel, en je kan het verschil wel direct merken. Er zijn veel horrorelementen in de film bij gekomen, zoals de gloeiende ogen door verschillende kleuren cameralenzen. Laten we voor het gemak vergeten dat de film zich afspeelt in 2014, en dat deze technologie niet in de buurt van ontwikkeld is nu in 2022. Verder moeten we ook even niet denken aan de rede dat verschillende lenzen verschillende kleuren lijken te hebben om willekeurige redenen, en dat het dragen van deze lenzen je volledig zichtbaar maken in een donkere ruimte. Het idee van gloeiende ogen maakt alles een stuk onheilspellender in ieder geval. Het camerawerk was ook wat strakker, en de focus op een armere Afro-Amerikaanse wijk was ook boeiend. Blij dat ze voor een film die daar de focus op heeft ook een regisseur hebben ingevlogen uit die cultuur.

Acteerwerk

Stel dat je een film mag maken en daar dan best sterke acteurs voor kan regelen, zorg dan ook dat je deze optimaal gebruikt. Een Marisa Tomei wordt in deze film nauwelijks gebruikt, terwijl ze veel meer kan dan ze hier laat zien. Er komen soms wat nieuwslezers langs die het hebben over psychologie, maar zij speelt de psycholoog in de film. Laat haar dan ook uitleggen waarom de maskers een boeiende ontwikkeling zijn. Haar reactie op de onthulling dat de overheid groepen heeft ingezet is ook wat vlak, ik geloof dat er veel meer voor haar in zat. De ganster gespeeld door Y’Lan Noel (D of Dimitri) had veel potentie, maar hij was te veel aan de oppervlakte emotioneel. Toen hij de swaggerende, veel te zelfverzekerde man speelde die door zijn wijk paradeerde was hij op zijn best, maar toen hij heel emotioneel reageerde op Nya werd hij nogal ongeloofwaardig als de leider van een drugskartel in een Afro-Amerikaanse wijk. Lex Scott Davis als de vrouwelijke hoofdrol vond ik er vooral uitspringen. Ze was sympathiek, geloofwaardig en zorgde dat de kijker iemand had om voor te juichen in de film. Of ze het zo goed had gedaan tijdens de Purge weet ik niet, maar hoe de actrice Nya een persoonlijkheid gaf vond ik knap.

Script

Het verhaal, wel van de maker van de eerste film, was vooral teleurstellend. Er wordt aandacht besteed aan de psychologische effecten van de Purge, maar dat wordt nooit verder verkent dan een oppervlakkige opmerking links en rechts. De film start met de politieke situatie, en de opkomst van de NFFA, maar gaat ook daar verder niet op in. Ze zijn gewoon ineens verkozen en dat op een platform van herstel via een nacht waarin iedereen zijn/haar agressie mag laten botvieren. Dan komen we er als kijker ‘achter’ dat de situatie wordt gestimuleerd door de overheid en dat er militaire huurlingen zorgen voor extra chaos. Niet alleen dat, maar ze zijn ook nog eens allemaal hoogblond en wit, en sommige kiezen zelfs voor KKK outfits om het plaatje af te maken. Die politieke subtext had best wel boeiend kunnen zijn, maar met dit soort keuzes is alle subtiliteit weg. Ook de drugsdealer vond ik erg matig geschreven. Hij zou in zijn wereld de absolute alfa moeten zijn en de volledige controle moeten hebben door met harde hand te regeren, maar elke keer als we hem zonder geweer zien is hij een klein, onzeker jongetje die wel keihard hoeren neukt maar ook als een puppy verliefd is op een willekeurige dame uit zijn verleden. Dan heb je nog karakters als Skelletor, die blijkbaar de enige is die echt wil moorden terwijl veel mensen zich hebben aangemeld voor een nacht onzedelijkheid. Ik vond dat vooral ongeloofwaardig, aangezien ik zelf verwacht dat de hele maatschappij direct de straat op zou gaan om te plunderen, verkrachten, vermoorden, en wat ze maar in hun hoofd kunnen halen, vooral als je hoort dat er een verslaving en armoedeprobleem in de wijk is. En dat iedereen dan geschokt is omdat er één iemand dood gaat aan het begin van de avond vind ik helemaal niet geloofwaardig. Het verhaal had veel sneller moeten escaleren, en de wanorde en chaos had centraal moeten staan in plaats van de politieke situatie. Of andersom: Focus volledig op psychologie en politieke spelletjes maar laat dan de rest van de persoonlijke relaties eruit. Groter en holistischer, of kleiner en persoonlijker. Nu was het een beetje van alles, chaordelijk door elkaar gegooid.