Bullet Train

Regie

David Leitch heeft al eerder bewezen, door zijn rol als co-regisseur van John Wick en daarna Atomic Blonde, Deadpool 2 en Hobbs and Shaw, dat hij humor snapt en actie snapt. Met een groot budget en een klein budget kan hij zorgen voor een film met een duidelijke stijl en sfeer waar de kijker zich helemaal in kan verliezen. Met Atomic Blonde voelde je de spanning van de koude oorlog, met Deadpool weet hij te zorgen voor pure komedie, en in Bullet Train weet hij de twee te combineren. Brad Pitt wordt vaak in elkaar geslagen, en houdt ook de hele film wondjes en pijn terwijl hij loopt. Dat soort details zorgen ervoor dat je meer meeleeft met een karakter. Daarnaast weet Leitch ook het idee te wekken dat iedereen op elk moment dood kan gaan. Als je voorgesteld wordt aan Wolf, en die meteen dood gaat, snap je dat dood achter elke hoek schuilt. Het is daarom extra leuk dat Wolf wordt geïntroduceerd met een lange losse montage, en de film even helemaal stilstaat bij zijn achtergrond. Het getuigt van zowel humor als durf van Leitch, die zijn vrijheid om te doen en laten heeft verdient met eerdere projecten. Hij laat acteurs ook improviseren waar hij kan, en zorgt dat iedereen de ruimte krijgt om zijn/haar karakter te ontwikkelen en te verkennen. Je merkt gewoon dat iedereen het naar zijn zin heeft tijdens het filmen, en dat ligt aan de lossere regiestijl van Leitch. Hij krijgt het ook voor elkaar om een duidelijke structuur aan te brengen tussen de improvisatie in, door dialogen en actie strak op elkaar te laten volgen. Een beetje Tarantino-achtig praten, en dan weer onverwachte actie. Het is wat jammer dat hij het publiek niet genoeg vertrouwt als het plot zich helemaal ontvouwt in de derde akte, en er steeds teruggeblikt wordt op eerdere scènes in de film zodat kijkers de rode draadjes met elkaar kunnen verbinden. Los daarvan kijk ik erg uit naar wat Leitch hierna kan doen, want hij heeft voor mijn gevoel nog geen missers gemaakt.

Acteerwerk

Brad Pitt had echt een goede komische rol, en deed me een beetje denken aan zijn karakter in Burn After Reading of Mr. and Mrs. Smith. Hij mocht lekker los zijn, en niet te serieus acteren. De laatste keer dat hij een hoofdrol speelde was Ad Astra waar het niet echt lachen geblazen was. Daarom is het verfrissend om hem weer een keer echt grappig te zijn. Hij was natuurlijk ook best leuk als Cliff in Once Upon a Time ... In Hollywood, maar dat bleef ook een stuk serieuzer van toon dan Bullet Train, waar hij helemaal zijn gang gaan kon gaan en gewoon grappig mocht zijn. Van mij mag hij vaker op deze manier een rol kiezen, want hij heeft erg goede timing en de manier waarop hij verwarring speelt tijdens een vechtscène was erg verfrissend.

Aaron Taylor Johnson en Brian Tyree Henry waren, vooral samen, een grote aanwinst voor de film. Hun relatie kan wel gezien worden als het hart van de film, en hun dialogen waren vaak wat langdradig maar nooit saai. Ze waren duidelijk goed op elkaar ingespeeld, en ik denk dat een andere combinatie voor Lemon en Tangerine niet echt gewerkt had. Brian Tyree Henry had niet altijd het beste accent, en zijn Thomas de Trein monologen waren soms wat vervelend, maar de onschuld en het enthousiasme wat hij uitstraalden waren een goede toevoeging aan de film. Aaron Taylor Johnson had verder duidelijk gewerkt aan zijn loopje, en dat wordt ook nog eens uitgelicht in de film, maar zijn hele houding als een Engelse gangster was hypnotiserend om naar te kijken. Die combinatie had een film an sich verdient.

Een heel scala aan cameo’s, van o.a. Sandra Bullock, Ryan Reynolds, Channing Tatum, laat zien hoe goed Leitch in de Hollywood scene zit. Het zijn korte grapjes, maar ze werken helemaal voor me.

Script

De stijl was goed, de acteurs waren goed, en het grootste deel van het script was ook goed. Schrijver Zak Olkewicz weet de karakters allemaal de ruimte te geven om tot hun recht te komen, maar verwijst uiteindelijk dus iets te veel naar scènes die we al hebben gezien. Soms is dit nodig, want dan komen we erachter dat Ladybug aanwezig was op de trouwdag van Wolf bijvoorbeeld, maar soms was het alleen maar een stukje film van een half uur daarvoor. Met de snelheid van de film vergeten mensen misschien af en toe wat, maar nu was het te vaak teruggrijpen naar deze techniek. Er waren hele stomme dingen in de film, zoals het lopen op een hogesnelheidstrein door Tangerine, en dat terwijl in de scène daarvoor de deur nog werd opengegooid tijdens een gevecht. Ik dacht nog toen ik zag dat hij uit de trein werd gegooid: oooow mooi nu komt dat stukje van eerder terug, maar dat bleek een gemiste kans. Ook jammer vond ik het dat er vaak geen passagiers in de trein waren, alsof er niemand vanaf het beginpunt helemaal naar Tokyo moest reizen. Ook het personeel was ineens verdwenen, en als er in het script iets meer aandacht aan dit soort vreemde dingen was besteed had ik het niet erg gevonden. Toch knap hoe alles aan elkaar werd gepraat in de laatste akte, maar die slordigheidjes waren zonde.