Death on the Nile

Regie

De regie was af en toe nogal onsamenhangend en het verhaal kwam niet altijd goed tot zijn recht. Kenneth Branagh is geen slechte regisseur, en er zaten zeker goede ideeën in de film, maar zijn voorkeur voor opmerkelijke camerahoeken en het doorsnijden van de film door Armie Hammer’s betrokkenheid deden de film geen goed. Af en toe dacht ik aan de Dutch angles die Branagh in Thor heeft gebruikt. Hij draait hier af en toe de camera, zet hem onder een acteur, of gaat voor extreme close-ups en ongemakkelijke over the shoulder shots. Dit is een afleiding, vooral als je kijkt naar de mooie langere scènes waarbij de boot en de ramen op de boot slim worden ingezet. Hij heeft duidelijk wel een goed oog, maar soms maakt hij vreemde beslissingen. Ik denk ook dat het tempo niet goed lag. We hebben erg lange scènes van feestjes, de tempel van Aboe Simbel en ontspanningsmomenten op de boot waarbij ik me afvroeg wat ze zouden toevoegen. Af en toe komt er een plotpuntje aan bod, maar veelal leek het een beetje op tijd doden en meanderen zonder echte rede. Ik gok dat dit ook komt door de Armie-cut, en ik zou dus bijna vragen om een originele versie. Zoals Zack Snyder zijn Snyder-cut mocht presenteren, is de Branagh-cut misschien meer de moeite waard om te zien van deze film. Ik ben bang dat er geen nieuwe uitstapjes meer komen voor Branagh als Poirot, maar het waren goede pogingen.

Acteerwerk

Er zitten flink wat problemen in het acteerwerk. Ik vraag me ernstig af of Gal Gadot wel gemaakt is voor een carrière op het grote doek, want ze lijkt echt weinig emotie te kunnen uiten. Een emotionele schreeuw komt kinderlijk en nep over, een traan over haar wang wordt niet ondersteund door een huilgezicht, en misschien is ze geschikter als een parfum-model in reclames. Ze is knap, maar ze kan geen andere accenten, gezichtsuitdrukkingen of persoonlijkheid laten zien. Dit is wel een probleem als het de hoofdpersoon van de film is. Armie Hammer vond ik niet slecht, maar was dus te weinig in beeld om er een echt oordeel over te vellen. Kenneth Branagh was wel goed als Poirot, en ik zou dagen naar hem kunnen kijken terwijl hij zijn ding doet met Tom Bateman als Bouc. Samen als een Holmes en Watson rondlopen en moordmysteries oplossen, dat zou de film zijn die ik liever had gezien. De cast bestaat verder uit grote namen die weinig tijd krijgen. Annette Bening als moeder Bouc was prima, net als Jennifer Saunders en Dawn French waarvan het leuk is om ze weer eens samen op het scherm te zien. Letitia Wright en Sophie Okenodo waren ook prima, maar af en toe misschien wat afwezig in hun acteren. De liefde tussen Letitia en Bouc voelde ik bijvoorbeeld niet echt van haar kant. Russell Brand was verbazingwekkend ingehouden, wat ook wel eens leuk is om te zien.

De meest in het oog springende karakter was dat van Emma Mackey. Ze had veel lagen die ze speelde, en haar houding was ook heel sterk de hele film. Iets trots en zelfverzekerds, terwijl ze ook aan het overcompenseren was en onzekerheid liet zien. Het was een erg sterke rol, maar misschien is die door de Armie-cut ook wel aanzienlijker geworden.

Script

Alle kleine subplotjes waren wat voorspelbaar en mogelijk wat te saai. De geheimen van de mensen aan boord lieten zich makkelijk voorspellen. Er werd te lang stilgestaan bij de opbouw van deze plotten, en de interviews waar Poirot zo bekend om staat waren dan weer erg kort en voelde niet als een grote onthulling zoals ik zou willen zien. De voorspelbaarheid is een probleem in een moordmysterie film, waardoor het totaalplaatje wat punten verliest.