Waiting...

Regie

Rob McKittrick heeft na deze film nooit meer in de regisseursstoel gezeten, en dat is in principe niet erg. Hij had een prima techniek, maar er sprong niet echt iets uit als origineel. Een scène waarin de camera rond het restaurant gaat, als een kleine Goodfellas homage was het meest ambitieuze shot, maar dus niet echt uniek. Ik vond hem wel goed werken, en het gaf mooi de sfeer weer op een drukke werkavond in een standaard restaurant. Ik denk dat McKittrick zelf in de horeca heeft gewerkt en tijdens dit werk het script schreef, wat het realisme redelijk verklaart. Na dit verhaal had hij dus blijkbaar niet echt meer veel te zeggen.

Acteerwerk

Voor Ryan Reynolds is dit wel de voorbode voor zijn verdere filmrollen. Hij heeft voor Waiting eerder in series als Two Guys, a Girl and a Pizza Place gespeeld, en carrièremakende rollen gespeeld in Blade:Trinity en National Lampoon’s Van Wilder. Dit geeft aan dat hij een actiester kan spelen, en een komisch talent is. Met Waiting… laat Reynolds zien dat hij zijn ritme heeft gevonden in het semi-improvisatie komedie wereldje. Hij is snel, heeft geweldige timing en heeft bovenal zijn eigen stem. Dit is een talent waar hij nog steeds gebruik van maakt, maar het werkt in dit geval precies als een bijdehante ober.

Justin Long was erg goed in Waiting, en zijn naturalistische manier van acteren is mooi om naar te kijken. Het is jammer dat die stijl van acteren en films een beetje op de achtergrond is geraakt de afgelopen jaren, maar daarom ook leuk om terug te kijken naar de filmografie van een acteur als Long.

Luis Guzmán kan voor mij snel teveel zijn in een film, en zijn acteerstijl is vaak weinig subtiel en vooral over de top. Toch was hij hier goed gebruikt, want door hem had ik het gevoel dat de chef oprecht kinderachtig was. Dat soms irritante en soms aandoenlijke jeugdige gedrag past voor mij weer perfect bij keukenpersoneel.

Anna Faris acteerde leuk, maar vooral Alanna Ubach had wat meer diepte in haar rol. Ze was die grappig en een harcore feminist die overwerkt en gestresst is, maar toch telkens een glimlach weet op te brengen als ze weer voor de schermen komt. Dat voelde heel herkenbaar.

Script

Het script geeft volgens mij veel ruimte voor invulling door de acteurs, en daar is goed gebruik van gemaakt met slimme en getalenteerde mensen voor de camera. Het verhaal zelf was simpel, en hing vooral op een aantal subplots die diepere thema's gaven aan een alledaagse setting. Dat Dean zich afvraagt of hij toch niet naar de universiteit wil gaan, en zich een loser voelt als hij een oude klasgenoot ontmoet die hem uit medelijden een grote fooi geeft, is een herkenbaar verhaal. Het lijkt me iets wat de regisseur/schrijver zelf heeft meegemaakt toen hij ergens in de 20 was, en dat maakt het persoonlijk en sterk. Ik vermaakte me goed door alle kleine spelletjes die uit de realiteit gegrepen zijn, en dat doet ook vermoeden dat de schrijver zelf in de horeca heeft gewerkt en dit wilde verwerken in een film voor extra realisme. Het is een prima verhaal, en vooral een mooi stukje tijdscapsule.