Turning Red

Regie en script

Regisseur Domee Shi is geen onbekende bij Pixar, en bewijs dat talentvolle mensen binnen een organisatie gewaardeerd en erkend kunnen worden. Na gewerkt te hebben aan storyboards voor verschillende films regisseerde ze de korte Pixar-film Bao, een film waar deze nieuwe Turning Red duidelijk zijn ontstaan aan dankt. Ook in Bao wordt er de focus gelegd op een Chinees-Canadese moeder die moeite heeft met het loslaten van haar kinderen, een thema dat ook stevig terugkeert in Turning Red. Wat Shi heel goed doet in haar eerste avondvullende film is montages en humor. De timing van de editing is strak en grappig. De wanhoop van een gefrustreerd tienermeisje die over alle problemen die voor haar op dat moment bestaan aan het uitrazen is op haar kamer kan humorloos of erg dramatisch zijn, maar Shi weet dit helemaal naar haar hand te zetten en de absurde chaos in een tienerbrein schitterend te verwezenlijken. Het is duidelijk dat Domee Shi veel uit haar eigen leven haalt, zoals haar Chinees-Canadese achtergrond dus, en haar liefde voor anime komt goed uit in haar nieuwste film. Als kijker voelde ik ook dat dit een film was geschreven en geregisseerd door vrouwen, die moeilijke onderwerpen als menstruatie en het leven van een tienermeisje subtiel maar ook eerlijk aan het licht brengen. Ook vrouwelijke vriendschap, die vaak minder representatief te zien is in Hollywood films dan mannelijke bromances, heeft een grote rol in de film. Sterker nog: Haar vriendinnen zijn voor Meilin meer een houvast dan haar biologische familie. Als ze een safe-space nodig heeft dan denkt ze aan de lol die ze heeft met haar maatjes, en dat is jammer genoeg een zeer verfrissende blik op vrouwelijke kameraadschap. Haar vriendinnen zijn dan ook leuk geschreven. Allemaal andere persoonlijkheden die op de één of andere manier toch een vriendengroep kunnen vormen. Het zijn niet cliques waarin dezelfde soort mensen naar elkaar toe trekken, en dat voelt ook natuurlijker en echter dan veel andere tienerrelaties die je ziet in films.

De rode panda speelt natuurlijk een belangrijke rol in de film, maar is veelal een metafoor voor iets anders. Als de panda in beeld komt dan is dat grappig, schitterend geanimeerd en voelt de film direct vrolijker. De panda staat dan ook voor de individualiteit van Meilin. Toch voelt het daarom vreemd om de moeder van Meilin een kwaadaardige vorm van de panda te geven. Dit is dan wel een boeiende parallel, maar geeft tegelijkertijd ook aan dat het soms goed is om de innerlijke zelf te onderdrukken. Een vrouwelijke producent van de film, Lindsey Collins, stelt juist dat de film moet laten zien dat vrouwen in de moderne samenleving vaak gedefinieerd worden als “te emotioneel.” Dat klopt ook wel, en de boodschap is luid en duidelijk in de film, maar wordt toch iets ondermijnd door de moeder verhaallijn. Dit, samen met het vreemde formaat van de moederpanda, maakte de film dan ook net wat minder. Het einde voelde daarmee wat minder krachtig.

Een heel grappig element is de muziek, want Meilin is volledig weg van fictieve boyband 4*Town. De muziek is geschreven door Billie Eilish en haar boer Finneas O’Connell (die zelf ook één van de bandleden inspreekt) en klinkt precies zoals een boyband uit de jaren 2000 zou moeten klinken. Het is wel vreemd dat specifiek voor de setting 2002 is gekozen. Ik neem aan dat dit is omdat Shi dan meer van haar eigen jeudd in het karakter kon stoppen, maar het werkt in ieder geval om de boyband-craze uit die tijd mee te nemen in het verhaal.

Acteerwerk

Het is erg leuk dat een dertienjarig meisje de panda ook echt heeft ingesproken. Rosalie Chiang is energiek, grappig en verpersoonlijkt het karakter van Mei-mei. Het is haar eerste film, maar zo voelt het niet. Er klinkt zelfverzekerdheid door in haar stem, zelfs als ze met actrices vergeleken wordt die veel meer ervaring hebben en haar vriendinnen spelen. De vriendinnen waren erg grappig, en allemaal hadden ze een duidelijk karakter. Ava Morse als Miriam vond ik wel de duidelijke uitspringer, maar dit komt ook omdat Hyein Park (Abby) en Meitreyi Ramakrishnan (Priya) vooral de punchlines kregen en niet per se de beste vriendinnen rol vervulden. Samen zijn ze echt een groepje giechelende kwebbelende meiden, en ze zijn zeer vermakelijk om naar te luisteren.

Sandra Oh als de moeder is een bekende Chinese (stem)actrice en was voor het laatst te horen in Raya and the Last Dragon. Die ervaring hoor je dan ook terug, en de onzekerheid en zorgen hoor je goed in haar stem. Ze heeft ook een oprechte relatie met haar dochter, en dat komt goed naar boven in het acteerwerk. Het is bijna niet voor te stellen dat ze niet samen hun dialogen hebben opgenomen, maar ik begreep dat ze Rosalie pas tijdens de perstoer echt heeft ontmoet. Ik denk dat het met een andere actrice niet had gewerkt. Er zijn leuke kleine rolletjes voor James Hong en Orion Lee, die naar verwachting goed de vader en de opa spelen, maar volledig worden ondergesneeuwd door de vrouwen in de film.