Spiderhead

Regie

De manier waarop Joseph Kosinski liefde, schoonheid en angst laat zien vond ik wat tegenvallen. Dit lijkt me binnen het universum van Spiderhead juist het meest aantrekkelijke voor een regisseur, maar hij doet het af met mooie generieke lichtstralen en een groothoeklens. Als de kleuren heftiger zouden worden voor mensen die N40 tot zich namen, of er beelden van blije momenten in het leven voorbij zouden flitsen, dan had ik het veel boeiender gevonden. Dit geldt ook voor de angst drugs en de paranoïde drugs. Hoe cool zou het geweest zijn als je ziet hoe de hele perceptie van de gevangene verandert en daarmee hun ervaringen? Een gemiste kans, zoals erg veel andere dingen in de film. De actie was matig, vooral omdat Kosinski probeerde dit grappig te maken met achtergrondmuziek zonder effect, en het tempo van de film was meanderend maar niet dreigend. Ik denk dat dit verhaal met een sterkere visie vanuit de regiestoel echt had kunnen stralen. Het is heel vreemd dat Kosinksi niet deze visionaire regisseur kon zijn, want zijn werk aan Tron Legacy en ook Oblivion waren erg goed, met spetterende effecten en het creatief gebruik van nieuwe technologieën. Waarom kon hij hier dan niet iets boeiends van maken? Mogelijk zat al zijn aandacht bij het maken van de nieuwe Top Gun: Maverick, en was dit een kleine film die hij erbij wilde doen. Het had een spektakel kunnen zijn, maar nu is het een beetje een slappe vaatdoek van een film die direct naar Netflix gebonjourd is.

Acteerwerk

Chris Hemsworth is heel boeiend om naar te kijken in de hele film. Je krijgt wel al heel snel door dat hij de slechterik is, wat misschien wel helpt om hem een diepere laag te geven. Zijn personage is zeer intelligent, emotioneel manipulatief, en veel zekerder dan iedereen om hem heen. Dit is natuurlijk eigenlijk alleen omdat hij iedereen onderdrukt met drugs, maar hij speelt Abnesti met een zekere swagger die hem leuk maakt om op beeld te zien. Het is sowieso goed om te zien dat Hemsworth redelijk wat bereik heeft buiten de knappe actiester, en het is jammer dat het platform waarop hij deze talenten tentoonstelt niet de beste is.

Miles Teller was ook erg sterk. Het is wel jammer dat hij, net als Jurnee Smollett die Lizzy speelt, oppervlakkig MOETEN spelen door het verhaal. Ze zijn de hele tijd emotioneel onderdrukt door medicatie, en daarmee kunnen de karakters nooit echt nader tot elkaar komen. Abnesti heeft een punt als hij zegt dat ze elkaar niet echt kennen en niet echt van elkaar kunnen houden. Jammer dat dit element van kunstmatige emoties die gebruikt worden door getraumatiseerde mensen om hun ware gevoelens te onderdrukken niet beter terugkomt in de film. Toch spelen de acteurs precies wat ze moeten spelen, en daarmee redden ze het verhaal wel redelijk.

Script

Alhoewel het script prima was, en het verhaal best boeiend, miste ik de diepgang en het verkennen van de psychologische consequenties van het tijdelijk aanpassen van het hormonale huishouden van een persoon. De nasleep hiervan, maar ook de ethische dilemma's worden slechts kort aangestipt tijdens de film, en daar had ik graag meer van willen weten. Is er wel vaker iets fout gegaan? Hoe worden nieuwe versies van de drugs geïntroduceerd? Waarom zijn specifiek deze gevangenen gekozen? Allemaal onderbelicht, en er was toch wel meer ruimte in het script hiervoor. De film was 1 uur 40 minuten, en met een stakker en langer script had je best veel diepere vragen kunnen stellen binnen een anderzijds prima sci fi concept.