The French Dispatch

Regie

Zoals in zoveel Wes Anderson films krijg je het idee dat je telkens naar een toneel of een poppenhuis zit te kijken. Zoals in de slapstick films van vroeger krijg je daardoor ruimte om met ruimte te spelen en grappen te presenteren. Het “No Crying” bordje bijvoorbeeld werkt alleen als je het op deze manier filmt, maar ook de bijna goocheltruc-achtige introductie waarbij een ober zich een weg baant door een onmogelijk complex gebouwencomplex is erg leuk. Misschien verliest Anderson zich wel af en toe in zijn stijl in deze film. In de studentenopstand vignette vond ik de flashback in een flashback in een flashback wat verwarrend, en de wisseling tussen Frans gesproken dialogen met te korte ondertiteling die door het beeld vloog en snelle Engelse teksten vond ik ook desoriënterend. Hier was de normaal feilloze timing van Anderson ver te zoeken voor me, en dat terwijl er wel leuke stukjes in zitten. Ik moest een aantal keer de film stopzetten en teruggaan voordat ik ze goed door had, en dat kan toch niet de bedoeling zijn.

Acteerwerk

Het is een zeer lange lijst van prima tot zeer goede acteurs, en zoals vaker met een ensemble cast krijgt niet iedereen de tijd die ze verdienen of nodig hebben. De korte introductie met Owen Wilson die poëtisch en kleurrijk maar duister de stad Ennui-sur-Blasé beschrijft is leuk gedaan. Ook hier zie je goede voorbeelden van de komische noot die alleen werkt met de filmstijl van Anderson, omdat de fiets dingen doet die in het echte leven niet zouden werken. Ik denk ook dat Wilson geweldig ingespeeld is op Anderson, want de samenwerking ziet er moeiteloos uit. Ditzelfde geldt voor Tilda Swinton, die een anders doodsaaie presentatie volledig naar haar hand weet te zetten. Je hoeft haar weinig anders te geven dan een podium en een glas water, en ze vermaakt je eindeloos, dat weet Anderson maar al te goed te benutten. Hier helpt de edittingstijl van Anderson ook mee om grappen te laten landen, zo blijft hij iets langer hangen per scène, en die ongemakkelijkheid geeft elke keer een gniffel.

Frances McDormand, alhoewel ze het prima deed, vond ik een tikkeltje saai acteren. Ze had weinig om mee te werken, en haar teksten waren nogal droog. Ook haar outfits waren verrassend donker en nietszeggend voor een Anderson film, waardoor ze in het niet vielen bij Timothée Chalamet die een lossere acteerstijl had en gebruik maakte van het frame om de scènes waarin hij speelde te domineren. Andere minder ingezette en onderontwikkelde rollen zijn voor Christoph Waltz, Jason Schwartzman en Willem Dafoe, die maar in twee scènes zitten. Vooral voor Waltz is dit jammer, want dit was zijn eerste samenwerking met Anderson. Alsof hij dus te weinig te bieden had dit keer, waar ik hem juist zou kunnen zien schmieren en overdrijven als de camera maar lang genoeg op hem gericht is.

Een uitspringer voor mij was wel Jeffrey Wright, wiens voordraag stem vooral opvallend sterk is. Je hangt direct aan zijn lippen, en volgt elke zin alsof het noodzakelijk is om elk woord te hebben gehoord. Maar naast deze waslijst aan goede acteurs zijn er nog te veel die niet genoemd zijn. Zoals: Liev Schreiber, Adrien Brody, Bill Murray, Léa Seydouc, Edward Norton, Elisabeth Moss. De cast was dus misschien iets te goed gevuld, wat dan wel zonde is.

Script

Het hangertje van een magazine was slim gekozen van Anderson. Door in het begin paginanummers mee te geven aan de onafhankelijke stukken had je door hoe lang een element ongeveer zou gaan duren, en dit was niet alleen slim gevonden voor dit verhaal maar heb ik nog nooit gezien in een film. Verder was het slim om één stadje te nemen om te verkennen vanuit verschillende journalistische hoeken. De verhoogde realiteit van Anderson leent zich goed voor het verbeelden van de interne monologen en beelden van karakters. De verhalen zijn niet gegrond in de realiteit, en er gebeuren dingen op de achtergrond die helemaal niet kunnen, maar deze ervaring heb ik ook wel vaker als ik een boek lees. Er verschijnen en verschuiven dingen op de achtergrond terwijl je het verhaal door laat gaan in je hoofd. Dus de vorm was wel erg goed gekozen.