Licorice Pizza

Regie

Paul Thomas Anderson (PTA) is gewoon simpelweg een goede regisseur. Zijn stijl is herkenbaar, en zijn timing en komische ritme komt heel natuurlijk over. Hij kiest ervoor om de serieuze momenten en de komedie door elkaar heen te laten lopen waardoor het steeds een verrassing blijkt wat er gaat komen. De beelden zijn in Licorice Pizza ook zeker goed uitgedacht en mooi uitgelicht. Zelfs al gebeurt er niet echt iets speciaals, en lijken de momentopnames elkaar soms wat willekeurig op te volgen, Anderson is vooral goed in sfeer overbrengen. Je voelt dat de twee hoofdrolspelers zich tot elkaar aangetrokken voelen, en je merkt dat ze zich allebei niet thuis voelen in de maatschappij van die tijd. Zoekend en onzeker zijn de karakters die we volgen, en de wereld om hen heen voelt chaotisch en willekeurig waardoor deze emoties extra versterkt worden. Gast- en bijrollen worden slim ingezet, en zijn compleet over de top waardoor het kleine verhaal van de hoofdpersonen goed uitkomt. Toch ontsnapt ook Anderson niet aan saaiheid, wat voor een film van 2.25 uur zonder grote onderwerpen een vanzelfsprekendheid lijkt. Zelfs dan, de saaiheid is mooi in beeld gebracht, al keek ik wel vaak vragend naar het scherm omdat ik niet zeker wist waarom ik gefascineerd bleef kijken.

Acteerwerk

Het is een zeer indrukwekkend debuut voor zowel Alana Haim, bekend van de band die ze met haar zussen heeft (Haim), en Cooper Hoffman, de zoon van Philip Seymour Hoffman. Voor Alana geldt dat ze heel natuurlijk overkomt. Vooral haar scènes binnen haar gezin, gespeeld door haar echte zussen en bandgenoten en haar echte ouders, lijken zeer eerlijk en open. Misschien komt dit doordat haar echte familie is, wat een leuk detail is waar PTA goed over heeft nagedacht. Ze speelt een vrouw in de twintig die niet weet wat ze met haar leven moet, nog thuis woont en erg kinds overkomt. Daardoor is haar relatie met een minderjarige jongen niet heel raar, en geloof je de hele tijd dat ze geen vieze of kwade bedoelingen heeft. Als je daartegenover Cooper Hoffman zet, die overkomt als een jonge man die misschien wel een kind is maar zich zeer volwassen gedraagt, en de verhouding lijkt natuurlijk en oprecht. Hoffman speelt trouwens voor zijn eerste keer heel open, en hij lijkt niet op iemand die zijn debuut maakt. Hij heeft een hele andere stijl dan zijn vader, en dat is goed om in de toekomst vergelijkingen af te houden. Op basis van zijn eerste rol zie ik graag wat er nog meer in het verschiet ligt voor hem.

De cast bestaat verder uit een lange lijst grote en gevestigde namen, waaronder Sean Penn, Tom Waits en Bradley Cooper. Deze drie spelen giftige mannen in een chaotisch Los Angeles van de jaren ‘70, en zijn de verbeelding van de wereld waar Gary en Alana zich in begeven maar zich niet in thuis voelen. Ze zijn alle drie over de top, en duidelijk gek, maar wel met een goede onderliggende rede. Cooper speelt de filmproducent Jon Peters, die door PTA gekozen is omdat er verschrikkelijk veel verhalen over zijn waanzin in Hollywood te vinden zijn. Kevin Smith heeft hier bijvoorbeeld een goed verhaal over, en dat is slechts het topje van de ijsberg. Waits en Penn spelen een regisseur en acteur die passen in de machismo filmwereld van die tijd, en Penn speelt onder een andere naam echte acteur William Holden. Ze laten zien hoe graag ze in de spotlight willen staan en indruk willen maken op de rest van de wereld. Ze brengen gekte en onnodig gevaar in de wereld van Gary en Alana, en ze spelen deze rollen erg over de top en goed.

Kleine opmerkelijke bijrolletjes zijn er onder andere voor de vader van Leonardo DiCaprio, Maya Rudolph en John C. Reilley, maar wel allemaal heel kort en niet met veel tekst. De meest misplaatste rol was voor John Michael Higgins voor mij. Die speelt een zeer racistische Japanofiel die een vreemd Japanesk accent aanneemt als hij met zijn vrouw praat. Dit is mogelijk een doorzetting van het giftige-mannen thema van de film, maar ik vond het ongepast en niet grappig.

Script

Het script was veelal niet heel speciaal, en de film moet het vooral van de charismatische hoofdrolspelers en de strakke regie hebben. Er zijn thema’s, zoals vrije liefde, giftige mannencultuur en zelfontdekking, maar alles wordt aangestipt en niet echt verkent. Het zijn meer korte momentopnames in een leven van twee mensen in de loop van ongeveer drie jaar, maar hier had wel meer in kunnen zitten volgens mij. In een goede PTA-film worden thema’s volledig uitgediept. There Will Be Blood heeft bijvoorbeeld lagen op lagen voor de hoofdrolspeler die je volgt over een heel leven, net als Boogie Nights zich net iets meer in een unieke en boeiende wereld begeeft. Misschien dat het overkoepelende thema voor alle werken van PTA daarmee wel gevonden kan worden: de hoofdrolspelers zijn allemaal wanhopig op zoek naar een persoonlijkheid en hun rol binnen de maatschappij en willen respect en aanzien afdwingen. Als dit zo is, dan voelt deze film als een mindere editie van PTA. Dit wil niet zeggen dat de meanderende stijl geen plaats heeft in zijn oeuvre, maar een centraler verhaal had binding gegeven aan de film en had hem voor mij beter gemaakt. Dit is voor mij daarom ook een goede, maar geen Oscar-film.