The Lost Daughter

Regie

De benauwdheid van Leda was geweldig overgebracht door de vele close ups en de onaangename pauzes die Maggie Gyllenhaal gebruikt. De scènes duren net iets te lang, waardoor je de ongemakkelijkheid van Leda meebeleeft. De spanning werd daarmee goed opgebouwd ook. De wisselingen tussen heden en verleden waren mooi subtiel gedaan, zoals een echte herinnering ook voelt. Iets doet je denken aan een ervaring, en dat vermengt zich dan in je hoofd. Ook lichtgebruik was mooi, vooral als Leda met Will gaat eten en een onheilspellende spotlight over hun gezicht valt. Het wordt bijna een zwart-wit film, en geeft meer diepte aan een verder normaal gesprek. De frustratie van het moeder zijn en de frustratie van een verstoorde vakantie waren allemaal mooi weergegeven en eigenlijk werd elke emotie door Gyllenhaal versterkt. Erg goed, vooral voor een filmregiedebuut. De spanningsbogen die Gyllenhaal opzet werden ook goed afgerond telkens. Naast kleine spanningsbogen was er een overkoepelende boog die alleen maar meer op spanning kwam te staan. Toen het uiteindelijke knapte met een haarspeld in de buik voelde ik echt een ontlading. Gyllenhaal wist mij in ieder geval echt in de wereld van Leda te trekken voor een paar uur, en hoewel ik haar absoluut geen goed persoon vond leefde ik toch met haar mee. Heel knap gedaan.

Acteerwerk

Meerdere keren dacht ik “wauw” toen ik de acteurs bezig zag. Olivia Colman werkte geweldig en complex. Ze speelde de ‘iets oudere’ vrouw (al werd ze wel lekker jong geschat steeds) heel goed. Elke keer dat ze jong werd geschat bijvoorbeeld, zag je haar stralen en een beetje trots zijn. Dit gaat weer direct in tegen haar eigen woorden, waarbij ze laat weten dat ze zich niet trots voelt over haar lichaam omdat dit gegeven en niet verdient is. Dit was mooi gespeeld, maar vooral als ze moest praten over haar kinderen en je de emotie en twijfel direct in haar ogen zag merkte je hoe goed ze is als actrice. Jessie Buckley deed niet onder voor Colman in haar acteerwerk als de jongere versie van Leda. Ik was mateloos gefrustreerd door haar gedrag als slechte moeder, maar dat was volgens mij ook de bedoeling. Het was een jonge vrouw die naar zichzelf op zoek was, maar zich tegengehouden voelde door haar kinderen. Die spanning zag je steeds sterker worden, en omdat het een flashback is van de oudere Leda zie je vooral haar gedrag uitvergroot in scènes. Je ziet momentopnames van haar als ouder, waairn ze soms niet bijkomt en soms niet te genieten is. Door al haar emotie te accentueren krijg je een echt persoon in beeld. Frustraties over moederschap, twijfel over keuzes in het verleden, en daarmee bijna rebelleren in het heden. Dat waren mooie overkoepelende thema’s. Ik weet niet of de actrices elkaar hebben kunnen spreken of dat hun acteerwerk helemaal los van elkaar was, maar het complementeren elkaar schitterend.

Dakota Johnson herkende ik eerst niet, maar toen ze iets meer mocht doen dan alleen rondlopen als een vrouwelijk lid van de maffiafamilie en mocht acteren was ze heel erg goed. De verhalen vouwden hier mooi in elkaar, twee jonge moeders die hun moederschap niet zien als iets positiefs en zich gevangen voelen, en toch was er meer conflict dan overeenkomst tussen de vrouwen. Het is alsof Leda een connectie zoekt, maar elke keer als ze advies wil geven komt ze zichzelf in het verleden weer tegen. Ondertussen zijn de gevoelens van Nina eigenlijk veel oppervlakkiger, en dat geeft een mismatch met Leda. Dit spelen Johnson en Leda heel mooi. Eerst krijg je het gevoel dat Leda Nina als een lustoobject ziet, maar dat blijkt dan meer jaloezie te zijn. Heel mooi en ambigue in beeld gebracht.

Kleinere rolletjes voor Ed Harris, Peter Sarsgaard, Paul Mescal maar ook Jack Farthing waren zeker de moeite waard. Ze spelen kleinere rollen omdat dit de mannen zijn in het leven van Leda, en eigenlijk doen ze er minder toe dan de relatie van Leda met haar dochters. Ze vulde deze rollen erg mooi in, en effectief.

Script

Ik vroeg me af of Leda misschien ziek was voordat de film begon, vanwege haar destructieve gedrag. Je moet geen ruzie zoeken met een maffiafamilie als je niet echt dood wil. Toch, als je naar haar verleden kijkt, dan zocht ze haar hele leven grenzen op dus misschien heb ik dit verkeerd geïnterpreteerd. Het script helpt met de gemengde gevoelens die je krijgt voor Leda. Elke keer als je haar wil steunen doet ze iets irritants of frustrerends. Elke keer als er een blij moment was voor volwassen Leda dan kwam die frustrerende maffiafamilie weer in beeld. Het feit dat we niet in haar hoofd kunnen kijken in de eerste akte helpt daarin, want je weet niet waarom Leda precies blijft kijken naar Nina, en daarmee blijf je op het puntje van je stoel zitten om erachter te komen. Het was een zeer goed boek om op deze manier te verfilmen.