The Dig

Regie

Regisseur Simon Stone heeft nog niet veel films op zijn naam staan, en ik kreeg het idee dat hij zijn creativiteit nog niet helemaal de losse loop durfde laten. Wat de plaatjes betreft zit het wel goed, en hij kan een schitterende sfeer creëren. De wereld van 1939 komt helemaal tot leven, en de manier waarop de mist en de regen gebruikt worden om te laten zien hoe ruw de wereld is waar de karakters zich in begeven is slim gedaan. Ook de rustige stille momenten waarop Basil Brown aan het reizen is waren erg krachtig, en ik had zelf graag ook door die werelden heen kunnen reizen. Het is jammer dat Stone niet meer manieren vond om de verhalen mooi in elkaar te laten passen. De toon van een historisch drama wordt heel erg doorgetrokken in de jonge romantische relatie tussen Lily James en Johnny Flynn, waardoor hier niet heel veel kracht in zat en ik me vaker afvroeg waarom het me iets moest doen. Ook de actie-elementen, als het vliegtuig neerstort, is niet op de meest boeiende manier geschoten, en de nadruk lag vooral op de symboliek hiervan. Een jonge man die zijn eigen keuzes, het inschrijven voor de vlieg brigade in de tweede wereldoorlog, was belangrijker dan de beelden van een neerstortend vliegtuig. Het idee van een eenduidige toon vond ik wel fijn, maar de balans tussen de verschillende filmsoorten en verhaalsoorten kon ik niet echt vinden.

Acteerwerk

Carey Mulligan vond ik sterk als een krachtige vrouw die haar leven de moeite waard probeert te maken voor haar overlijden. De relatie met haar zoontje was aangrijpend en de manier waarop ze kracht probeerde uit te stralen terwijl ze steeds zieker werd was mooi gespeeld. Jammer dat ze in het laatste deel van de film steeds minder te doen had. Ik had de relatie tussen haar en haar neef Rory Lomax ook wel wat meer willen verkennen. Johnny Flyn speelt die neef, en hij doet het ook goed voor de schermtijd die hij krijgt. Ook in hem zit iets dubbels, omdat hij onbevreesd probeert te zijn maar eigenlijk erg bang is om het leger in te gaan en een simpele aardige jongen is. Hij had dus van mij wat meer tijd op het scherm door mogen brengen, en dan vooral als een familielid van de Pretty’s waar het zoontje een les van kan leren.

Ralph Fiennes doet een heerlijk accent, en het voelt alsof hij thuis is in een vooroorlogs Engeland. Ik geloofde alles wat hij zei toen hij op het scherm was, en dat is mooi want zijn karakter moest er ook één zijn van ‘niet lullen maar poetsen’. Heel slim, maar wel een gewone man die hoopt zijn passie over de kunnen brengen op anderen. Hij maakt de film wat mij betreft de moeite waard om op te zetten, zelfs al is het verhaal vaak niet zo boeiend.

Script

Het is duidelijk een verfilmd boek, waarbij veel personages hun eigen POV hoofdstukken krijgen. Dit is in de film niet echt mogelijk, waardoor ik vaker afgeleid was door de nieuwe persoon die gevolgd wordt door de camera. Er is niets mis met een liefdesdrama waarin Lily James verliefd wordt op Johnny Flynn, wat mooi uitkomt omdat haar relatie met een homoseksuele man toch niet helemaal bleek te werken. Toch is zo’n subplot afleidend voor de leidende relatie van de film: Die van Ralph Fiennes en Carey Mulligan. Edith Pretty probeert het meeste uit de laatste maanden van haar leven te halen, en haar zoon een paar lessen mee te geven voor na haar dood, en Ralph Fiennes is de enige die in haar gelooft. De kanker die Pretty steeds meer in haar greep heeft en de manier waarop de stoïcijnse Basil Brown hiermee omgaat kan makkelijk de hele film dragen, waardoor een romantisch subplot niet echt veel bijdraagt. Tevens vond ik de poging van de schrijvers om een potentiële romantische relatie tussen Pretty en Brown voor te stellen wat simpel en iets wat oneerlijk voelde. Mogelijk was er dus te weinig in het verhaal om een volledige film te verantwoorden, of hadden subplots beter uitgewerkt moeten worden in een miniserie. Voor nu zie ik de film toch als een verkeerd gekozen medium.