Drive My Car

Regie

De regisseur Ryûsuke Hamaguchi weet van een kort verhaal een zeer lange film te maken die de karakters uitgebreid verkent. Er is niet specifiek een focus op mooie vergezichten of strak geschoten beelden, maar de toon van Hamaguchi is vooral sprekend. Er rust een donkere waas over de hele film, en er is veel ruimte voor stiltes die dialogen ongemakkelijk kunnen maken. Niemand is blij in de film, en iedereen heeft zijn/haar demonen uit het verleden. Het is mooi hoe de dialogen van het theaterstuk dat als een ingebed verhaal binnen de film worden gebruikt. Het zegt iets over de acteurs die het stuk op moeten voeren, maar ondertussen zegt het ook iets over de personages in de film. De timing is erg sterk in de film, en de blocking ook, en er zijn veel pauzes in de edit. Je knipt niet altijd weg als een gesprek klaar is, en dat geeft de kijker tijd om extra na te denken over wat ze hebben gezien.

Acteerwerk

2021 is een geweldig jaar voor de representatie van dove acteurs. Twee Marvel-series, één Oscar-nominatie voor CODA en nu ook een Koreaanse dove actrice Park Yu-rim die in Drive My Car laat zien dat gebarentaal heel emotioneel over kan komen. Niet voor niets wordt er niet echt gesproken in de laatste akte van het fictionele toneelstuk Uncle Vanya, want dit zorgt voor een zeer emotioneel einde. Ze heeft het sowieso goed gedaan in de hele film, en was wat mij betreft de uitblinker in Drive My Car.

Hidetoshi Nishijima als Yûsuke Kafuku heeft duidelijk de hoofdrol, en zijn sombere gezicht is een houvast doorheen de film. Je denkt dat je hem kent, maar komt achter steeds meer nuances en interne strijd. Dit zit allemaal vanaf het begin verborgen achter zijn ogen, en is een genot om naar te kijken. Ook stoïcijns en somber speelt Tôko Miura, die de jonge chauffeur Misaki Watari speelt. Deze houding wordt uiteindelijk uitgelegd, en brengt Kafuku en Watari samen. Hun relatie is zeer belangrijk voor de tweede en derde akte, en Tôko Miura zorgt dat de emotionele klap aan het einde van de film extra hard overkomt door haar interpretatie van het karakter.

Script

Ryûsuke Hamaguchi en Takamasa Oe hebben een eerder kort verhaal omgebouwd tot bijna een thriller door de rustige opbouw, de stiltes waar ze niet bang voor zijn, en de lagen die op elkaar worden gebouwd met het interne fictieve theaterstuk. Het idee van het schrijven van verhalen in de slaap of vlak na de sex is boeiend en uniek, en dat daar een hele film op kan hangen is knap. Toch duurt de film soms wat te lang, en het voelde als twee losse verhalen die meer in twee losse films verteld hadden kunnen worden. Door de harde toonwissel na een uur kijktijd vind ik de film niet zeer sterk, en de diepere lagen zijn ook erg lastig om in één keer te ontdekken. Misschien is het daarom soms te vaag geschreven, en doet het te intellectueel voor de soort film die het is. Het schrijven is daarom misschien het minste element in deze film.