Top Gun: Maverick

Regie

Regisseur Joseph Kosinski heeft een boeiende loopbaan, maar maakt vaak vreemde keuzes. Spiderhead, het project dat uitkwam na Top Gun: Maverick was absoluut ongeïnspireerd en tegenvallend. Oblivion, de vorige film die hij met Tom Cruise filmde, was daarentegen goed en technisch gemaakt met de eerste grootschalige inzet van de Volume technologie. TRON: Legacy, de eerste avondvullende film van Kosinski, was dan weer overambitieus en gebruikte veel verjongingstechnieken in 2010 die nog helemaal niet klaar waren voor het grote scherm. Dit doet me vermoeden dat Tom Cruise in Kosinski iemand heeft gevonden die open staat voor het gebruiken van moeilijke technieken en uitdagende film processen, en ondertussen ook graag wil samenwerken met Cruise die veel invloed op zijn projecten uitoefent. Of dit waar is of niet, Kosinski heeft het voor elkaar gekregen om hoogwaardige camera’s in vliegtuigen te proppen en een zeer geloofwaardige reactie te krijgen van de acteurs. Daarnaast weet hij de actie duidelijk in beeld te brengen en zorgt hij dat alles goed te volgen is door de chaos heen. Dan is er ook nog meer dan genoeg tijd om je zorgen te maken over personages, en je voelt de spanning elke keer als ze een moeilijke stunt uithalen doordat er verschillende grafieken zijn die je het helpen visualiseren. Eigenlijk is het verhaal vrij kort, en is het een zeer lange training voor een relatief kort einde, waardoor je als kijker echt de tijd krijgt om te overwegen wat er goed en fout kan gaan in de climax. Dat is goed in beeld gebracht door Kosinski, die ook in de hele film een strak tempo weet te houden. Ik hoop dat het volgende project weer met Tom Cruise is, dan is de kans in ieder geval het grootst dat het een boeiende film is met memorabel gebruik van uitdagende tactieken.

Acteerwerk

Tom Cruise was, zoals je je voor kan stellen, voornamelijk zichzelf. Er zijn een aantal echte filmsterren in de wereld, en Tom Cruise is daar één van. Net als een Nicolas Cage en een George Clooney hoeft hij niet veel meer te doen dan zichzelf te zijn op het scherm om de kijker te vermaken. Soms is het wel jammer omdat hij zichzelf vooral fysiek lijkt te ontwikkelen en niet echt emotioneel uitdagende rollen speelt in de laatste decennia, maar hij blijft wel heel leuk om naar te kijken. Jennifer Connelly kreeg niet heel veel te doen, maar toch vond ik haar moederlijke karakter met een hintje van kinderlijke ondeugendheid erg goed over komen. Ze runt een bar wel heeeel casual, vooral als je ziet hoeveel mensen er in de bar zijn en hoe ontspannen ze een gesprek kan houden met Maverick, maar verder top gedaan. Van de veteranen was Val Kilmer de echte verrassing, en ik vond het best emotioneel dat de acteur die in het echte leven met keelkanker te maken heeft toch de kans heeft om echt acteerwerk te leveren zonder veel woorden. Ik dacht dat het wel afgelopen was voor hem, maar het is mooi om te zien dat hij niet alleen een cameo kreeg, maar ook een substantiële rol mocht vervullen. Een klein puntje van kritiek voor zijn personage was dat de communicatie met Maverick altijd via chatberichten ging, slim want hij kan niet praten, maar elke keer dat we die communicatie zagen waren alle voorgaande berichten weg. Wist Maverick de hele tijd zijn geschiedenis? Slechts een kleinigheidje wat niet afdoet aan het spel van Kilmer.

Van de jonge garde vond ik Glen Powell opmerkelijk goed. Hij mocht de schmierende semi-schurk spelen, en deed dit erg goed en geloofwaardig. Hij werd daardoor wel een beetje een karikatuur, maar hij verdient het om meer, uitdagendere rollen in grote blockbusters te krijgen. Het personage van Rooster gespeeld door Miles Teller was een beetje een vreemde eend in de beits, want ik vraag me serieus af wie in het echte leven dezelfde kleding en gezichtshaar keuzes maakt als zijn vader. Een snor en een hawaii shirt maken het direct duidelijk voor de kijker die de eerste film heeft gezien wiens zoon hij is, maar het ligt er wel een beetje dik bovenop. Hij speelt ook nog eens in dezelfde bar dezelfde piano en hetzelfde liedje, wat erg vreemd is. Toch weer Teller het wel goed te brengen, zelfs al was het script een beetje ontoereikend.

Script

Er zaten redelijk wat vreemde elementen in het script. Het verhaal was prima: Star Wars maar dan in de echte wereld. Kleine bommen moeten met hoge snelheid in een onwaarschijnlijk klein gaatje geschoten worden nadat vliegeniers door een smal loopgraaf moeten vliegen. Dan zou je zeggen dat de schrijver, Peter Craig, iets doet met de onderlinge verhoudingen van de karakters waardoor je geboeid blijft. Een dun romantisch verhaal over twee mensen die elkaar na lange tijd weer ontmoeten is daar niet echt genoeg voor. De vreemde surrogaat vader-zoon relatie tussen Maverick en Rooster werkt ook niet echt, omdat hun relatie vanaf moment 1 duidelijk is maar de mannen hun gevoelens meerdere keren niet tegen elkaar uitspreken. Later hebben ze het erover met elkaar, en dat moet als een onthulling overkomen denk ik, maar dat werkt niet echt. Dus nee, Craig is niet echt een goede schrijver. Zijn interpersoonlijke relaties waren het slechtste element van The Batman, Bad Boys for Life, en ik ben ook een beetje bang voor Gladiator 2 daardoor.