The Last Duel

Regie

Ridley Scott keert met deze film terug naar een historisch verhaal. Waar Gladiator soms koos voor stilistische interpretaties van de geschiedenis lijkt The Last Duel vooral de smerige werkelijkheid te willen tonen. De meeste scènes waren schitterend geschoten, mooi belicht met vloeiend camerawerk, maar de echte kracht van de regie zat hem wat mij betreft in de focus op de minieme verschillen tussen scènes. Dezelfde setting en dezelfde set kon een hele andere toon krijgen door de personages die we volgden in deze scène, en Scott heeft slimme keuzes gemaakt om deze toon telkens goed weer te geven. De verkrachtingsscène vond ik eigenlijk iets te bruut, maar dat zorgt wel ervoor dat je de frustratie en de pijn van Marguerite de Carrouges echt voelt en begrijpt. Volgens mij probeert Scott ook een spotlight op Jodie Comer als Marguerite te zetten, en hij wil vooral weergeven dat het duel uiteindelijk niet meer om haar strijd gaat. Ze verliest wat er ook gebeurt, en de mannen strijden helemaal voor hun eigen eer en redenen. De hele situatie is deprimerend en dat zie je aan elk beeld. Ik heb met verbazing zitten kijken. Vooral als het gevecht begint, het nominative duel, zie je Scott van zijn beste kant en krijg je Gladiator sentimenten mee. Het duel zelf is kort, maar realistische en bruut in beeld gebracht. Het wordt deste duidelijker dat het eigenlijk helemaal niet om dit duel gaat, maar om alles wat tot het duel heeft geleid.

Acteerwerk

Ik denk dat de hoofdprijs hier moet gaan naar Jodie Comer, die zichzelf steeds meer in diverse projecten laat zien als een veelzijdige actrice. In The Last Duel voel je de frustratie, het onrecht en de twijfel die leiden tot haar uiteindelijke besluit om open te zijn tegen haar man. Misschien was de rol niet altijd op een duidelijke manier uitgeschreven, maar ze gaf daar een eigen draai aan en bracht het geheel naar een hoger niveau. Het was hartverscheurend om haar realisatie te zien aan het einde van de film: Het maakt niet uit wat ik doe of wie er wint, ik verlies hoe dan ook. Die emotionele achtbaan die de film afsluit vertolkt Comer heel mooi en toch ook subtiel.

Het was leuk om Matt Damon en Ben Affleck weer eens samen iets te zien doen, en hoewel ze totaal andere rollen hadden vond ik ze allebei sterk spelen. Er zijn voor beide acteurs redelijk wat middelmatige films geweest recentelijk, en misschien is het omdat ze zelf het script hebben geschreven, maar hier lijken ze te laten zien waarom ze met recht filmsterren zijn. Vooral Damon speelt een onuitstaanbare man die een eigen erecode naleeft uit een tijd die niet meer is, en dat doet hij erg goed. De rol van Affleck laat hem wat losser en ontspannender zijn, en dat past ook beter bij hem dan een donkere Batman rol.

Adam Driver heeft de grootste dubbelrol in de film, en die speelt hij allebei zeer sterk. Als hij de joviale losbandige ridder mag spelen heeft hij duidelijk plezier, en hij kan ook echt niet begrijpen waarom hij uiteindelijk wordt veroordeeld door de Carrouges. Als hij vanuit de ogen van Marguerite moet spelen is hij echt een beest. Hij laat veelzijdigheid zien, en houdt de balans tussen enigmatisch en charismatisch, zoals hij dat ook in zijn persoonlijke leven lijkt te doen.

Script

Het is goed dat Ben Affleck en Matt Damon een derde schrijver bij zich hadden, Nicole Holofcener, die de vrouwelijke visie kon vertegenwoordigen in een film die hoofdzakelijk over een verkachting gaat. Het scenario neemt de tijd om dieper op alledrie de gezichtspunten in te gaan, en dat zorgt dat er ruimte is voor eigen interpretatie van de kijker over de situatie. Waarheid is maar net wie hem voordraagt, en dat is erg slim gedaan in een script gebaseerd op historische bronnen. Het is wel duidelijk dat Marguerite volgens het script de echte waarheid vertelt, en dat de mannen vooral blijven hangen in hun eigen interpretaties van de gebeurtenissen op basis van een verdraaid, voornamelijk mannelijk wereldbeeld.