Doctor Strange in the Multiverse of Madness

Regie

Sam Raimi is redelijk bekend vanwege zijn horror-films, en is een echte auteur als het gaat om film. Hij heeft een stijl en heeft zijn eigen technieken ontwikkeld als arme filmstudent. Die komen terug in de vorm van het POV-werk in de film. Je ziet als kijker een paar keer door de ogen van een dreiging, en dat doet denken aan de Evil Dead franchise. Ook Bruce Campbell die met zijn eigen hand vecht is hier een directe homage aan. Het is leuk om te zien dat Marvel meer ruimte geeft aan regisseurs om hun eigen toon aan een film te geven, zelfs al haalde het me af en toe wel uit de film en werd er soms niet heel succesvol of soepel tussen deze elementen gewisseld. Visueel was Raimi goed bezig, maar hij weet sommige saaiere momenten in de film niet te voorkomen. Het tempo zit niet altijd consequent in de actiescènes en de uitvoering vond ik ook niet zo boeiend. Wederom waren de elementen leuk en goed gedaan, maar het geheel vloeide niet heel mooi in elkaar over. Ergens heb ik het gevoel dat dit steeds vaker het geval is bij Marvel, omdat er elementen in de film terug moeten verwijzen naar eerdere films, sommige moeten vooruitkijken op een overkoepelend Avengers narratief, de regisseurs willen hun eigen stijl en ideeën kwijt, en dan moet je ook nog de karakters een constant gevoel geven voor de fans. Ergens gaat dit kaartenhuis een keer instorten, maar nog niet bij deze film.

Acteerwerk

Benedict Cumberbatch deed het goed in deze film, en ik vond zijn Amerikaanse accent veel subtieler dan in de eerste film. Hij mocht verschillende versies van Strange spelen, en daar heeft hij volgens mij ook wel van genoten. De arrogantie verdwijnt een beetje, en zijn karakter wordt ook op de proef gesteld door kritische vragen van de gewone burger. Dit zijn kleine details, maar Cumberbatch laat het personage hier goed op reageren. Zijn chemie met Xochitl Gomez was zeker aanwezig, maar ik geloof niet dat dit helemaal tot zijn recht kwam in de film. Gomez speelt iemand die door dimensies springt, en ziet het karakter als iemand die haar best doet om zich dapperder voor te doen dan ze echt is. Ik denk niet je als kijker hier nooit echt goed doorheen prikt, en dat je het meer moet hebben van de subtekst en niet van de echte tekst. Gomez doet het prima, maar er is door de filmmakers wel veel ruimte open gehouden voor echte karakterontwikkeling in toekomstige films.

Elizabeth Olsen als een kwaadaardige heks was heel leuk om te zien. Ze maakte best indruk en straalde veel zelfverzekerdheid uit die je niet zag in Wandavision. Ze laat dus zien hoe ze met hetzelfde karakter nog meer kan doen, en ik vind het knap hoe anders Wanda is als je haar vergelijkt met haar eerste verschijning in een korte post-credit scène.

Script

Soms vond ik het schrijfwerk in de film wat verwarrend en schizofreen. De schrijver moest dan ook veel verwerken in het script, waaronder de stijl van Raimi en een scène vol met nieuwe karakters nogal geforceerd voelt. Mr. Fantastic, Dr. Xavier, Captain Carter en Maria Rambeau’s Captain Marvel en Black Bolt worden ingezet in een centrale actiescène, maar dit voelt nooit natuurlijk en alsof er verschillende versies van in waren gepland. Een thema van mijn kritiek op deze film is: Losse elementen werken goed, maar het geheel komt niet echt mooi samen. Ik vond die scène namelijk leuk, en het vechten was inventief, maar het voelde houterig en niet vloeiend. Alsof de Marvel machine goedkeuring had gegeven voor een select groepje nieuwe karakters, en daar de schrijver en regisseur mee opzadelen. Verder vond ik dat America Chavez niet echt goed tot haar recht kwam, en eerder gezien werd als een gebruiksvoorwerp en niet echt als een mens. Er is wel een poging gedaan om haar connectie met Strange emotioneel te maken, en hem een les te laten leren, maar dit werkte niet helemaal. De Dark Hold kamer in een berg was ook een beetje vergezocht, maar was wel een prima oplossing voor een probleem in de film. Toch denk ik dat een probleem met dit soort films nu en eeuwig zal blijven dat er geen losstaande film meer bestaat. Alles moet een end-credits hebben, en het verhaal is nooit af. Je hebt zelfden een losstaande film met een duidelijk begin, midden en eind, en je begint de film altijd in het midden van een verhaal, waar je het ook achterlaat. Deze trend valt mij persoonlijk steeds meer op, en zal uiteindelijk Marvel parten gaan spelen.