The Adam Project

Regie

De regisseur Shawn Levy heeft hele boeiende projecten gedaan in het verleden, inclusief Stranger Things en Night at the Museum. Dit verklaart een hoop over de toon van de film, want het is duidelijk voor kinderen, gemaakt met relatief jonge kinderen, en heeft een aantal duisterdere thema’s. Als je kijkt naar Free Guy, ook met Ryan Reynolds en geregisseerd door Levy, dan kun je een trend zien in cinematografie. De kleuren zijn extra helder, en de wereld wordt daar heel schoon en onrealistisch van. Dit is voor Free Guy niet erg, want dat gaat over een Game wereld waar alles zo helder en hyperrealistisch eruit moet zien, maar hier haalde het wat van de rauwheid van de film af.

De karakters worden daarentegen allemaal juist erg werkelijk en realistische neergezet. Ze zijn imperfect maar sympathiek, en je wil ze aanmoedigen door de film heen. Daardoor zijn een aantal gekke keuzes in het gebruik van digitale effecten afleideind. Het gebruik van CGI om Catherine Keener, en later ook Ryan Reynolds, jonger te maken was bijvoorbeeld niet nodig, want make-up had dit waarschijnlijk een stuk realistischer gemaakt. Mogelijk was het deels deep-fake, maar het was ook zeker veel werk voor CGI artiesten die volgens mij niet genoeg tijd hebben gekregen. De verschillen tussen de jongere en de oudere versies waren afleidend, en deden me denken aan bijvoorbeeld Gemini Man en Rogue One: A Star Wars Story. Als het beeld stilstaat is het effect prima, maar als de acteurs bewegen werkt het gewoon niet.

Acteurs

Walker Scobell was snel, grappig, en kon Ryan Reynolds bijhouden in timing. Hij voelde ondertussen de hele tijd naturel, en had een twinkeling in zijn ogen als hij een slimmige opmerking maakte waardoor je zag dat hij als jonge Adam trots was op zijn eigen grappen. Dit was allemaal subtiel en goed gedaan, waardoor ik Scobell de uitblinker van de film vind. Dit was zijn eerste rol, en het kan bijna niet anders dan dat hij grootse dingen gaat doen in de nabije toekomst. Zijn immitatie van Reynolds had een eigen persoonlijkheid, en was niet alleen het herhalen van Ryan-esque grappen. Het scheelt misschien wel dat Shawn Levy als regisseur van kinderen in andere films als Cheaper by the Dozen en Stranger Things ervaring heeft met jonge acteurs, want dan kan iemand als Scobell echt stralen. Ik hoop dat hij slimme keuzes maakt in verdere scripts en regisseurs, zodat zijn natuurlijke charisma en talent zoals hij dat in deze film liet zien verder kan groeien.

Ryan Reynolds zoekt iets meer diepgang op in The Adam Project, maar blijft vaak wel hangen in zijn veilige zone. Hij heeft Deadpool’s humor meegenomen in elk project na 2016, en dat maakt al zijn karakters ongeveer hetzelfde. Zijn monoloog naar zijn jongere zelf over zijn verpeste leven voelde daarom vrij verfrissend, want het zocht even echte emotie op, en ik hoop dat dit meer de richting is waar hij op zal gaan vanaf nu. Als hij het heeft over zijn introspectie tegen zijn jongere zelf geloof ik Reynolds, en het gebruik van humor in deze film voelde als een overcompensatie van een onderliggend gevoel van pijn en onzekerheid. Het werkte daarom beter dan in bijvoorbeeld Red Notice of Free Guy.

Jennifer Garner, Zoe Saldana en Mark Ruffalo waren allemaal goed, zoals je mag verwachten, maar kregen niet al te veel te doen in de film. De relatie tussen Jennifer Garner en Mark Ruffalo als de ouders was dan nog wel wat dieper, maar Saldana viel echt weg na een korte introductie waarin ze de helden op weg hielp naar hun volgende taak. Garner kreeg wel een hele mooie scène met Ryan Reynolds waarin ze elkaar advies geven en ze niet door heeft dat ze met haar volwassen zoon zit te praten en Mark Ruffalo krijgt wat tijd om zijn zoon(s) te steunen maar heeft dan weer niet echt een rol in de actiescènes. Iedereen krijgt een emotioneel momentje, maar eigenlijk waren ze nogal versnipperd over de film en daardoor was het nooit echt een tranen trekkend moment.

Script

Er was erg weinig te doen voor sommige karakters. Zo had Jennifer Garner wel redelijk wat tekst, maar eigenlijk geen actieve rol in de film. Dit is eigenlijk ook waar voor Zoe Saldana’s Laura, die geschreven was als een plotpunt of een side-quest en niet echt als een karakter. Beetje jammer dat de vrouwen een beetje worden weggeschoven, en er eerder over ze dan met ze wordt gepraat. Dat deze acteurs goed met het gegeven materiaal omgaan is een teken van hun professionele achtergrond, en niet echt van een goed script. Wat ik wel erg goed vond was de positieve boodschap die de film aan zijn jongere kijkers gaf. Zelfs al had hij het recht om te rouwen, Adam gedroeg zich in het begin van de film erg egoïstisch. Dit had zijn weerslag op zijn moeder, die ook door een rouwproces heen ging, en verpestte uiteindelijk zijn eigen leven. Dit was een heel sterk thema en goed gedaan door de hele film heen. De relatie tussen jonge en oude Adam was daarom het meest aangrijpende element in de film. In een meer indy setting was dit een heel diepe film over een gesprek met je jongere zelf geweest. Het is mooi om te zien dat het niet alleen een belerende oudere Adam is die lessen leert aan zijn jongere zelf, maar juist de jonge Adam die ook soms opmerkt dat een bittere oude versie van zichzelf zijn eigen herinneringen heeft verwrongen omdat hij niet om wilde gaan met zijn trauma. Dat was slim en goed gedaan, en gaf echt wat meer diepgang mee aan de film. Het is dus dubbel, want de extra emotionele relaties met de moeder, vader en liefdesinteresse waren dus misschien wat zwakjes uitgewerkt als je het vergelijkt met de interne strijd tussen de jonge en oude Adam.