See How They Run

Regie

Alhoewel ik vaker heb genoten van de unieke aanpak van Tom George miste ik een overkoepelende en eenduidige stijl. Hij had veel ideeën, maar probeerde af en toe te veel toe te passen in een te korte tijd. De split screen was af en toe erg leuk gedaan, met wat verschillende elementen in elk stuk scherm waardoor je de focus moet breken en iets beter op moet letten als kijker. Jammer genoeg wordt die techniek te pas en te onpas gebruikt. Het deed me wel denken aan een Scooby Doo aflevering, waarin verschillende karakters door elkaar rennen en er chaos op het scherm is. Dit komt later trouwens nog een keer voor in een achtervolgingsscène in het theater, waarbij je bijna passend de Benny Hill theme kan spelen. Er mist dus een duidelijke focus, en de film verliest wat stoom in de tweede akte. Er waren genoeg elementen geleend van een Edgar Wright en een Wes Anderson om een eigenzinnige toon te geven aan de film, maar het blijven lezen spelletjes en je hebt weinig tot geen eigen input. De dialogen en de grappen daarin waren vaak wel goed gedaan. De timing en de editing waren daarin prima, en dat is met humor vaak een lastig element. Toch kan dit ook toe te schrijven zijn aan een sterke cast met ervaren acteurs.

Acteerwerk

Saoirse Ronan was de uitspringer, met een leuke rol waarin ze zeer energiek moet zijn en de ruimte krijgt om zowel ernstig als hilarisch te spelen. Het is een zeer groot talent, en ze domineert het scherm ongeacht welke tegenspeler ze heeft.

Een leuke kleinere rol vond ik die van Tim Key als de commissaris. Hij speelde de stoffige, oude man die zich netjes voordoet maar vooral heel bang is om te falen heel goed.

Script

Het script probeert slimmer te doen dan het eigenlijk is. Er zijn een paar verhaallijnen die zorgen dat je voor de derde akte letterlijk te zien en horen krijgt wat de film gaat doen als een conclusie. De regisseur laat letterlijk het storyboard zien van zijn eigen film. Dit is geen slecht idee in een film, maar als je kijkt hoe een Edgar Wright dit soort voorspellende elementen in zijn film verstopt, met subtiliteit en humor, dan voelt de aanpak in dit script als een mokerslag. Een ander probleem is mogelijk dat de focus van de detective/inspecteur verschuift naar zijn assistent. Waar normaal een whodunit veel van de geniale detective afhangt moeten we het nu doen met twee semi-intelligente maar onhandige hoofdpersonen die toevallig uiteindelijk op de juiste dader komen. Verder is het vaak leuk om te zien wat voor een verschillende mogelijke daders er in de film rondlopen, maar ze kregen geen diepgang in dit script. Er was dus veel focus op parodie-elementen en meta-plottwists, maar niet op de standaard aspecten van een moordmysterie die ze meestal boeiend maken voor de gemiddelde kijker. Daarnaast gaat het niet diep genoeg op de twists in om boeiend te zijn voor een ervaren whodunit kijker. Daarmee sla je dus de plank mis voor de twee hoofd publieken.