Who Am I?

Plot

Een aantal commando's van de CIA op een missie in Zuid-Afrika om wetenschappers met kennis van een superwapen storten neer nadat hun CO hun helikopter saboteert. Jackie Chan (Jackie Chan) is de enige die de crash overleeft maar hij verliest zijn geheugen en wordt opgenomen in een Afrikaanse stam. Ondertussen wordt hij door de CIA verantwoordelijk gehouden voor de dood van zijn teamgenoten, en wordt er jacht op hem gemaakt.

Wanneer wil je de film kijken?

Het is zeker de moeite waard om de vechtscènes op te zoeken op YouTube, maar de rest van de film is niet echt de moeite waard om op te zoeken.

Recensie

De Chan’s zijn hele goede choreografen, en kunnen een vechtscène leuk en spannend maken. In elk gevecht zit boeiende actie, een duidelijke narratieve structuur, en oog voor detail. Het is daarom extra jammer om te zien dat deze vaardigheden niet doorgezet worden in de hele film. Er zijn een aantal leuke ideeën die niet worden uitgewerkt, scènes die te lang doorgaan, en vooral een verhaal dat niet echt boeiend is. Het script probeert dan wel onverwachte twists te introduceren maar ze zijn nogal basaal en niet verrassend. Als je de hoofdpersoon dezelfde naam geeft als de hoofdrolspeler, dan kun je misschien ook niet al te veel creativiteit verwachten. Dit alles wordt niet beter door het ronduit slechte acteerwerk. Vooral de Texaanse oliebaron lijkt rechtstreeks uit een tekenfilm te komen, maar de meeste bijrolspelers schreeuwen hun teksten en je voelt hun gebrek aan acteerervaring. Alsof je naar basisscholieren in de schoolmusical zit te kijken. Het blijkt dat de journalist gespeeld wordt door Michelle Ferre, een journalist in de echte wereld die Jackie Chan een keer heeft geïnterviewd en toen in zijn film mocht verschijnen. En het is niet echt eerlijk om hard over haar te zijn, maar het is heel duidelijk dat ze geen ervaring heeft, of zelfs echte acteerambities had.

Het is leuk om de actie in Rotterdam te zien, en de Nederlandse vechtscène is vooral indrukwekkend. Hoe Jackie Chan de klompen gebruikt is creatief en volledig onverwacht. Zijn parkour avant la lettre is ook erg leuk om te zien, en hij zou zomaar één van de eerste inspiratiebronnen kunnen zijn voor die sport. Ook de auto-achtervolging had een zeer Jackie-Chan-achtige stijl, en de auto deed dingen die ik hiervoor niet eerder heb gezien terwijl het constant heel duidelijk was wat er gebeurde. De camera was hier niet te schokkerig, en de actie was duidelijk heel strak van tevoren opgeschreven. Het laat zien hoe sterk het idee is van Jackie Chan om zijn eigen stuntteam op te bouwen en bij elke film te betrekken. Het is dan ook terecht dat de film voor de actie een Hong Kong Film Award in de wacht sleepte.

Dit is de tweede film van Jackie Chan volledig in het Engels, na Mr. Nice Guy, in zijn poging om internationaal wat bekender te worden. Ik denk dat de stijl van een Hong Kong actiefilm niet goed te vertalen is in een andere taal. De westerse acteurs leken het idee in ieder geval niet te begrijpen, en waren vooral bezig met grappig over te komen. De kracht van Hong Kong-films zit hem voor mij in de combinatie tussen goede actie en sympathieke, cartooneske karakters die onrealistisch zijn maar wel leuk om naar te kijken. Dit zit hem vaak in het fysieke acteerwerk van de sterren, en het helpt voor mij mogelijk dat ik de taal van de acteurs niet spreek. Als de acteurs Engels spreken merk ik direct wanneer ze slecht acteren, en hun fysieke vaardigheden zijn niet goed genoeg om ze dit te vergeven. Ron Smoorenburg was mogelijk de uitzondering, de man die staand de split kan, maar die Nederlander was dan ook ervaren in Hong Kong voor deze film.

4.8/10