Apollo 10 1/2: A Space Age Childhood

Regie en script

De manier waarop Linklater het verhaal probeert te vertellen, met veel onlogische stappen en schijnbaar willekeurige overgangen, geeft goed weer hoe een herinnering werkt. Dingen vervagen, herinneringen worden verbonden met andere herinneringen en niet alles is even scherp. Vooral de montage in het begin van de film geeft goed weer hoe het leven volgens een jonge jongen is, en zorgt dat je als kijker in de wereld gezogen wordt. Je merkt ook meteen dat de verteller nogal een fantast is, dus niet alles wat we gaan zien is de werkelijkheid. Toch is de combinatie van animatie, een verteller in de vorm van Jack Black, en de luchtige toon doorheen de film een erg fijne combinatie die de film zonder echt verhaal de moeite waard maakt. De films van Linklater hebben ook niet altijd een duidelijk narratief, zoals de After trilogie waar twee mensen gewoon praten over hun leven zonder echte samenhang of Boyhood waarin een jongen 13 jaar wordt gevolgd om een realistische blik te krijgen van een mensenleven. Er zit geen overkoepelend verhaal in, eerder een thema dat de film tot een geheel maakt. Wat dat betreft is Apollo 10 ½ een geslaagde typische Linklater film. Het is leuk gevonden dat de leeftijd van de jongen, 10-en-een-half, wordt gebruikt om een ruimtemissie de titel te geven. Dit maakt dat het allemaal toch samenkomt in de laatste akte, waarin de ouders nog een keer herhalen hoe herinneringen verdraaid worden met de tijd. Niet alleen herinnert Stan zich de maanlanding, hij plaatste zichzelf letterlijk in de schoenen van Neil Armstrong. Als je daar over nadenkt is het vrij aandoenlijk.

Acteerwerk

Jack Black kan vaak redelijk over de top zijn, maar zijn rol als verteller in dit verhaal speelt hij heel droog. Zijn stem is toch geanimeerd, maar nooit een karikatuur of kinderachtig. Hij weet de toon van de film goed aan te voelen en hier ook aan bij te dragen. Ik vond de ouders, Lee Eddy en Bill Wise, opmerkelijk realistisch en eerlijk in hun acteren. Ze waren open en eerlijk met hun kinderen, maar toch ook strenge ouders. Ze waren net voor de hippie-tijd volwassen geworden en vonden hippies eigenlijk maar niets, al leken ze zelf redelijk vrijgevochten. Misschien komt het omdat we ze zien vanuit het oogpunt van hun tienjarige zoon, maar ze leken hun leven goed onder controle te hebben en vooral veel liefde aan hun gezin te kunnen geven. Heel mooi gespeeld.