Thor: Love and Thunder

Regie

Het zou zomaar kunnen dat Taika Waititi iets te ver gaat in zijn stijl, en dat hij het maximum van zijn capaciteit heeft bereikt met Thor: Love and Thunder. Het thema van liefde vond ik niet slecht gedaan, maar zijn neiging om alles af te doen met een grapje wordt wel een beetje vervelend. Elk spannend moment afstompen met schreeuwende geiten is bijvoorbeeld twee keer grappig, maar niet vijf keer. Een centraal plan en een storyboard waren voor dit project lastig natuurlijk, dat zag je vooral in de framing en de blocking. Dat de film tijdens corona is opgenomen is duidelijk, en vaak staan twee mensen in een ruimte zonder beweging tegen elkaar te praten. Dat is saai, en maakt het duidelijk dat er op een gesloten set, mogelijk met de Volume, scènes op zijn genomen. Dit wringt een beetje omdat het statisch en een beetje bekrompen is, terwijl juist vrije improvisatie voor Waititi zo belangrijk is. Niet iedereen hoeft grappig te zijn, en ik vond bijvoorbeeld de scène waarin Christian Bale een onthoofding van zijn slang liet zien, om de ontvoerde kinderen aan te tonen dat onthoofdingen helemaal niet zo heldhaftig zijn als ze lijken in verhalen over de goden, vond ik nogal zwak. Het werd op een humoristische manier laten zien, en dat neemt wat weg van het sterke spel van Bale. Ik denk ook dat er veel potentie onbenut is, en dat er gekozen is om grappen erin te houden ten koste van mooie en soms duistere karakter momenten. Gorr zou bijvoorbeeld zijn tatoeages hebben afgesneden, waardoor hij onder de littekens zit. Die tatoeages zijn een onderdeel van zijn cultuur en godenverering, en dit is dan ook een symbool van zijn atheïsme. Dat is een harde, duistere en boeiende ontwikkeling voor het karakter. Waarom heeft dat geen centrale rol gekregen in de film. Ook de moord op goden had van mij in beeld gebracht mogen worden, zodat we een beter idee hadden als kijker van de dreiging die Gorr vormt, en zijn motivatie hadden we dan iets beter kunnen begrijpen. Dat had ik liever gehad dan de terugkeer van Lady Sif die te lang duurde. Prima dat Sif weer meedoet, maar ze verdwijnt daarna ook nog uit de rest van de film. Dit soort gekke keuzes zorgen wel dat de film van een echt goede film afgezwakt naar een een prima Marvel-project.

Acteerwerk

Chris Hemsworth doet wat hij al jaren doet, maar toch vind ik het opvallend hoe hij van zijn serieuze, Shakespear stijl van praten overgaat in zijn nieuwere ‘Bro’ Thor rol. Ik denk dat hij vooral veel plezier heeft in het spelen van Thor, en zolang dat nog het geval is mag hij het van mij blijven doen.

Natalie Portman vond ik ook goed acteren, en vooral aandoenlijk hoe ze omgaat met haar nieuw verkregen machten als Mighty Thor. Het karakter momentje waarin ze een monoloog houdt vond ik niet geweldig, aangezien haar stem niet echt heel stoer is op dat moment, maar deste beter vond ik het romantische aspect. Haar zelfopoffering was ook geloofwaardig, en haar stukjes als verzwakte kankerpatient vrij krachtig.

Tessa Thompson vond ik goed, maar te weinig gebruikt door Waititi. Ze had niet echt een karakter boog, en werd na een tijdje gewoon uit de film geschreven. Bijna hetzelfde als Sif. Dit is nogal een contrast met wat deze personages vertegenwoordigen: Sterke vrouwen die niet onder doen voor Thor zelf.

Script

De meeste problemen heb ik met het script. Er zijn te veel verhaallijnen die geen ruimte krijgen, en vervangen worden door improvisatie. De boeiende karakterbogen, zoals de zoektocht van Valkyrie naar een partner, het verlies van het geloof van Gorr en zelfs de interne zoektocht van Thor, worden allemaal afgekapt en dat maakt het verhaal wat plat. Elke keer als er diepgang was, dan werd het snel afgedaan met een grapje wat op de dag zelf geschreven lijkt te zijn en gaan ze weer door. Goed komisch schrijfwerk is lastig, en vergt meer tijd. Vooral als het terugkerende grappen zijn die door de film heen worden gebruikt. Ik kreeg vaker het gevoel dat een eindpunt was geschreven en een beginpunt, en dat de tussenliggende stukken van achter naar voren werden bedacht. Hierdoor zijn keuzes van helden niet echt logisch, en moeten woorden als ‘gevoel’ en ‘lot’ iets te vaak gebruikt worden om uit te leggen wat er aan de hand is. Het einde viel me ook tegen, al las ik later dat Eternity niet alleen de dochter van Gorr terug tot leven bracht, maar dat ze nu ook de goddelijke krachten van ‘Love’ heeft gekregen. Als dit waar is, dan werd dit niet goed weergegeven in de film en maakt het de opoffering van Gorr extra pijnlijk. Hij heeft een goddelijke macht gemaakt met zijn laatste wens, en wel in de vorm van zijn dochter. Dit gaat tegen alles waar hij voor stond. Ook een lastig principe is: Alle goden die we zagen in de film waren eikels. Gorr had dus gelijk, als we de film moeten geloven. Voor wie moet de kijker dan juichen? Thor heeft blijkbaar vroeger baby’s geroofd en opgegeten, zoals een wegwerp grapje in de film insinueert, dus hij is ook een slechte god. Dit wordt nooit aangestipt in de film, en ik mag hopen dat Thor met zijn nieuwe adoptiekind in de volgende film zelf op slechte goden gaat jagen, anders ben ik bang dat ik wel snel afval als fan.