Jurassic World Dominion

Regie

Er was veel actie in de film en over het algemeen heeft Colin Trevorrow het goed in de hand en weet hij mooie beelden te maken. Het is alleen jammer dat ze vaak redelijk doelloos zijn. Een gevecht tussen Owen Grady, Kayla Watts en een geveerde dinosaurus op het ijs bijvoorbeeld zit vol met boeiende camerabeelden en bewegingen, maar zegt uiteindelijk niets. Er is geen spanning achter de beelden, en er zit geen consequentie aan wat er op het scherm gebeurt. Er is door Trevorrow een YouTube filmpje uitgebracht, en die laat ook een boeiende actiescène zien waar spanning wordt opgebouwd, en de kracht is dat er daarna geen geforceerde dialogen nodig zijn om het verhaal gaande te houden. In de film moeten alle stukjes actie en dinosaurus aan elkaar worden geplakt, en die kracht hebben zowel de regisseur als het script. Als je kijkt naar de scène waarin Bryce Dallas Howard probeert te vluchten van een nieuwe dino, en ze in krozig water kruipt, zie je de potentie van de film en de regisseur voor het maken van spannende shots, maar deze wordt nooit echt volledig benut in een langere narratieve structuur.

Een grote frustratie voor mij is het feit dat de jagende dino’s zichzelf de hele tijd aankondigen. Voor ze in beeld zijn maken ze steeds een geluid, zodat mensen kunnen vluchten en zich voor kunnen bereiden op de aanval. In Jurassic Park wist je dat elke keer dat een dino in beeld kwam, mensen dood konden gaan. Ze waren een echte dreiging en als kijker was je zenuwachtig en leefde je mee met de karakters. Dit mist volledig in deze film, waarin de hoofdpersonages nooit iets kan overkomen. Als er geen echte dreiging is, dan boeit het niet heel erg hoe de mooie shots elkaar opvolgen.

Het is jammer dat de CGI soms niet helemaal af lijkt te zijn, niet dat Trevorrow daar veel aan kan doen maar het laat wel een trend zien: te veel ambitie. Er worden homages gedaan aan alle Jurassic Park films en Jurassic World films, waardoor er niet een duidelijk centraal verhaal is. Een focus had aangebracht moeten worden, op bijvoorbeeld het verhaal van de gekloonde persoon Maisie Lockwood. Ik kreeg het gevoel dat haar verhaal meer aandacht heeft gekregen, maar nog steeds wel overschaduwd wordt door de oude cast en de actie.

Trevorrow heeft volgens mij te veel nostalgie in zijn regie willen gooien, met voor mij als dieptepunt het moment waarop de T-Rex door een cirkelvormige fontein loopt om het logo te vormen. De vele verschillende tonen die Trevorrow probeerde in de lucht te houden waren voor mij ook niet geslaagd, en hij had het beter bij één element kunnen houden. Gevaarlijke dinosaurussen, een ecologische ramp, een undercover missie op de zwarte markt of een groots bedrijven schandaal. Samengevoegd zorgt het voor extreme whiplash voor de kijker die steeds mee moet gaan in een drastisch andere richting. Less is more.

Acteerwerk

De meeste acteurs waren een beetje aan het slaapwandelen. Ze deden dingen niet slecht, maar deden ook absoluut niet meer dan nodig was. Vooral Chris Pratt liet weinig indruk achter, en Bryce Dallas Howard was ook gewoon aanwezig maar niet echt hard aan het werk. Laura Dern en Sam Neill waren een leuke combinatie, en goed om te zien dat ze na al die jaren nog steeds wel chemie kunnen hebben. Hoewel ik ze leuk vond aan het begin van de film, was voor mij hun komische act in de tweede akte een afbreuk. Ze leken volledig niet in controle, maar kwamen wel overal ongeschonden vanaf. Dit is vooral de schuld van de regie en het script, maar het kwam hun acteerwerk ook niet helemaal ten goede. Vooral als je kijkt naar Jeff Goldblum, die weer heerlijk de ruimte nam om zichzelf te spelen. Zijn komische toevoegingen in de laatste akte zorgde ervoor dat ik niet helemaal chagrijnig de bioscoopzaal uitliep. Hij is een specialist op het gebied van Chaos Theory, en omarmt dit ook volledig in zijn karakter.

Nieuwkomers DeWanda Wise als Kayla Watts en Mamoudou Athis als Ramsey Cole waren fijn om naar te kijken. Ze hielden het vrij natuurlijk, en gaven af en toe een beetje extra energie die ik niet zag in de oude cast. Vooral Wise vond ik een leuke toevoeging, en ze bouwde aan een memorabel personage.

Jammer genoeg vond ik Isabella Sermon niet echt boeiend, en ik proefde het acteerwerk in haar optreden. Ze heeft eigenlijk ook nauwelijks ervaring, en speelde alleen in de laatste twee Jurassic films, dus misschien heeft ze een andere regisseur en franchise nodig om goed tot haar recht te komen. Het kan ook liggen aan de tienerrol die ze moet vervullen, want ze speelt niet echt een uitdagende rol van een verveelde rebellerende tiener zonder veel diepgang. Dit is vreemd, want juist als een kloon zou ze heel veel diepgang moeten hebben. De hele discussie over wie ze is als persoon had makkelijk een sterke motivatie kunnen zijn voor haar personage, en dit had je wel mogen zien in haar acteren.

Script

Het grote minpunt voor de film is een verhaal zonder doel. Vooral in het laatste gevecht tussen drie dino’s vroeg ik me ten zeerste af waarom ik hier iets om moest geven. Ik ken die dino’s niet echt, ik weet heus wel dat de T-Rex gaat winnen, en ik weet dat de mensen er toch niet echt iets mee te maken hebben. Het ziet er mooi uit, maar doet me niets omdat het verhaal ontbreekt. En de zwakke poging om ecologische boodschappen door de film te weven voelt ook als een goedkope truc om nog wat gewicht mee te geven aan het hele verhaal. De schrijvers slaan de plank meermalig mis, omdat ze onderwerpen wel aansnijden maar nooit uitdiepen. Het GMO verhaal met de sprinkhanen dient als een manier om Ellie Sattler en Alan Grant samen te krijgen, maar eigenlijk is de dreiging van wereldhonger nauwelijks belangrijk in de rest van de film. Het adoptieouder plot zou wat over de relatie van Owen, Claire en Measie moeten zeggen, maar uiteindelijk ziet Measie een filmpje van haar moeder en wordt haar emotionele boog razendsnel afgesloten. Dat Blue en haar dochter Beta dan ook nog parallel meelopen om een soort thema te vormen werkt ook niet echt, omdat de hoofdrolspelers hun aandacht steeds moeten verdelen over verschillende zaken. Hierdoor geven wij als kijkers er ook minder om, want wij moeten onze aandacht ook verder opsplitsen. Ik maakte eerder de vergelijking met videogames, maar hier werkt die ook: Er zijn te veel sidequests. Als je heel veel kleine missies oppikt naast een hoofddoel, dan ben je soms drie uur aan het spelen zonder dat je echt bijdraagt aan een centraal plot, en dat is prima voor een game maar niet voor een film. Vooral de ecologische boodschap die er uiteindelijk in de film werd gepropt zorgde voor een verwarrende boodschap. Triceratopsen en olifanten kunnen niet samen een roedel vormen, en dag geldt voor eigenlijk elk voorbeeld in de laatste shots. Die dino’s hebben een desastreus ecologisch effect op een biome waar ze zich vestigen, en zullen extreme effecten hebben op de samenleving. Coexistentie bestaat niet in dit geval. De schrijvers willen laten zien dat we allemaal één aarde hebben om te delen, maar de manier waarop is naïef en daarmee zeer frustrerend. De hele film had dit onderwerp goed kunnen aankaarten, en er een gerichter verhaal over integratie kunnen maken, maar dit moest een alomvattende afsluiter van een franchise worden. Ze hadden heel veel karakters moeten wegsnijden uit de film, en daarmee heel veel subplots, en dan kwam elk moment waarschijnlijk beter aan. Nu was het een rommelige chaos, waarin veel gebeurde maar nog veel meer niet in mijn hoofd zal blijven hangen.