The Electrical Life of Louis Wain

Regie

Er zijn een redelijk aantal vreemde keuzes gemaakt door regisseur Will Sharpe. Waar ik hiervoor geen films of series van heb gezien. Hij gebruikt veel alternatieve camerahoeken, Dutch angles en levendige kleuren in de eerste helft van de film waarin we meegenomen worden in het brein van Louis Wain, maar na de dood van zijn vrouw vallen we als kijker met Louis samen in een waanzin en depressie die de tweede helft van de film negatief beïnvloeden. In het eerste deel, voor de dood, doet Sharpe vooral Wes Anderson na, met soms wat toneelspel-achtige scènes, hyperrealisme en pastelkleuren. De thema’s zijn door de sfeerwissel niet echt overkoepelend en ik was van verward over wat de regisseur wilde dat ik voelde. Het tempo gaf me daarmee ook wat onrust en de film was niet specifiek lang met 1 uur 51 minuten, maar zo voelde het wel. Een positieve noot heb ik over voor de momenten waarop we de wereld vanuit het wereldbeeld van Louis zien en de kleuren versmelten en heviger worden. Het beeld wordt pittoresk en je kan begrijpen dat een artiest de wereld anders ziet. Deze truc wordt alleen mondjesmaat gebruikt en ik werd hierdoor dus warm gemaakt voor iets wat niet kwam.

Acteerwerk

Er valt niet heel veel te zeggen over de kleine bijrollen in deze film, het ging voornamelijk om Benedict Cumberbatch en zijn rol als miskent genie Louis Wain. Ik vond de kleine rol van Toby Jones menselijk en realistisch gespeeld en Claire Foy deed haar klunzige maar oprechte karakter eer aan. Wat ik niet goed begrijp zijn de korte rollen die Taika Waittiti, Asim Chauddry, Julian Baratt en Richard Ayoade krijgen. Het ligt misschien meer aan de regie misschien, maar deze acteurs zijn oprecht grappig en hebben helemaal niet de kans gekregen om dit te laten zien. Nee, de spotlichten stonden echt op Cumberbatch en die maakte daar gebruik van om veel verschillende soorten sociale stoornissen te verkennen. Ik zou niet kunnen zeggen wat er nou precies mis is met Wain, aangezien hij telkens andere tikken heeft, andere vormen van sociale omgang en wisselt van timide tot hyperactieve woordenspuier. Er was een krachtige scène in waarin Wain zijn trauma’s herleefde in een zeer hartverscheurende manier en ik zag dat daar heel veel emotie in zat. Als een beeld werkte het goed, maar door de wisselende tonen voor en na deze scène zat ik niet goed in de film en raakte het me niet echt. Er werd dus veel geacteerd, maar misschien te veel.

Script

De toonwisselingen schrijf ik voornamelijk toe aan het script, want volgens mij was er niet een duidelijk idee geweest tijdens het schrijven. Het karakter van Louis Wain wisselde te ernstig, wat mogelijk kan komen door de lange periode waarin we hem volgen, maar hierdoor zei en deed hij dingen die niet bij het karakter van de vorige scène paste. Zijn genialiteit voelde ik ook niet, terwijl ik juist wel voelde dat de film dit over wilde brengen. Het beste stuk schrijven was het liefdesverhaal, maar alles daarna leek wat meanderend en verloor het richtingsgevoel. Ik heb wel begrepen dat dit op een boek is gebaseerd wat weer op het leven van de man is gebaseerd, maar het was dan geen sterke vertolking van de biografie. Misschien komt het ook omdat ik geen kattenpersoon ben, maar ik vond de connectie die Wain had met de katten niet duidelijk. We zien kort dat hij een connectie heeft met Peter. Daarna zijn er wel katten in beeld, maar ik zie de verbanden die hij legt niet. Het meest storende stukje schrijfwerk vond ik de hints naar het titelwoord elekctrical, alsof daar nog een plottwist aan vast zat of een eindconclusie. Wain voelde blijkbaar affectie en liefde als een elektriciteitstoot en daar houdt het verhaaltje op. Dat viel me erg tegen en voelde niet als een passend sluitstuk voor de film.