Regie en script

Nicolas Winding Refn is bekend van meerdere controversiële films, waaronder Bronson maar ook de Pusher trilogie. Hij probeert te provoceren, zo ook in deze film. De thema’s die hij uitkiest zijn jammer genoeg niet echt spannend. Christendom en het geweld van de kerk zijn niet echt thema’s waar openbaring nodig is, en het geweld gebruikt in de film is redelijk achterhaald ondertussen. Het is ook wel boeiend dat hij gekozen heeft voor een Viking Thema, terwijl hij naar eigen zeggen helemaal geen interesse heeft in Noorse mythologie. In de director's commentary laat hij weten dat hij de film heeft weten te verkopen aan de studio als een Viking actiefilm, maar hij verloor de interesse hierin naarmate het filmen door bleef gaan. Hij vond het idee van het reizen naar Amerika ineens boeiend, en toen zag hij parallellen tussen ruimtereizen van nu en het oceaan varen van vroeger. Toen bedacht hij dat een buitenaards thema ook wel leuk was, en wilde hij eigenlijk een ruimteschip Mads Mikkelsen op laten halen bij het einde van de film. Gelukkig heeft hij dit niet gedaan, want dat zou alle nuance uit de film hebben gesloopt. De film is dus aan evolutie onderhevig geweest tijdens het filmen, en dat merk je. Winding Refn omarmt de chaos en spring van plot naar plot zonder duidelijke bruggen tussen de filmdelen. Er zijn momenten dat de hoofdpersonen iets drinken waar ze gek van worden en visioenen van krijgen, maar het hoe en waarom hiervan komt nooit meer terug. Je kan veel in de film zien, zonder dat de regisseur dit echt bedoeld heeft. Een eenogige man die als een zwerver over de aarde loopt en een sterke krijger is doet vermoeden dat Mads Mikkelsen hier Odin speelt. Hij is dan een barbaarse god die meereist met bekeerde Scandinaviërs (of Schotten, daar ben ik nog niet helemaal uit) en ze test. Dit roept dan vragen op over het bestaan van god of goden. Je zou kunnen zeggen dat de mannen één voor één falen voor de tests die Odin ze voorlegt, terwijl ze in hun eigen gedachten uitgedaagd worden door een andere god. Dit is er allemaal best wel uit te halen, en maakt de film heel veel boeiender. Het is daarom jammer om te horen dat Winding Refn dit nooit zo heeft bedoeld. Vooral het einde van de film, waar One Eye in de lucht verschijnt als een soort hommage aan 2001: A Space Odyssey met de reuzebaby was pretentieus en getuigde van een verandering van richting tijdens het filmen. Toch zitten er mooie beelden in. De visioenen vond ik sterk, en de snelle editing gaf een zeer passende, ongemakkelijke sfeer aan het geheel. Toch zou ik liever nog een keer Robert Eggers’ The Northman opzetten, als ik een boeiende art house, psychologische actiefilm met Vikingen zou willen zien. Het feit dat er twee films in dit genre zijn is leuk.

Acteerwerk

Eigenlijk is de enige noemenswaardige acteur in het geheel Mads Mikkelsen, en hij speelt zijn rol goed. De fysieke elementen is hij meester, en de vechtscènes komen hard en bruut over. Ook is zijn stille acteerwerk, met slechts één oog, heel goed. Hij kan met een bijna uitdrukkingsloze blik meer zeggen dan menig ander acteur met zijn hele lichaam. Erg fijn om naar te kijken, en een bevestiging van het talent van deze man.