Encanto
Plot
Mirabel Madrigal (Stephanie Beatriz) is de enige in een Colombiaanse familie vol magische gaven zonder speciale kracht. Ze probeert zichzelf staande te houden in een huishouden vol grote persoonlijkheden, en te leven met een schuldgevoel over haar gebrek aan magie. Als de speciale krachten van de familie worden bedreigd lijkt ze de enige die redding kan bieden.
Wanneer wil je de film kijken?
Als je van Disney-films houdt ga je hier ook van genieten. Je moet het ook niet erg vinden om sommige liedjes een week of wat in je hoofd te hebben.
Recensie
Als de zestigste film in de “Animated Classics” categorie van Disney weet je ondertussen wel wat je kan verwachten: Een film die je goed aan kinderen kunt laten zien en tegelijk vol zit details en verwijzingen waardoor volwassenen ook vermaakt blijven. De liedjes zijn dit keer van Lin-Manuel Miranda waardoor ze ook helemaal vol zitten met de verwijzingen en verborgen details waar Disney animatie zo bekend om staat. Uiteraard zit er ook een hart en les in de film, zodat je kinderen verantwoord kan laten kijken. De animatie van Disney wordt met elke film beter. Vooral het levende huis heeft in deze film een centrale rol en is visueel heel creatief en speels in elkaar gezet. Ik denk dat er misschien iets te veel karakters in de familie zijn om ze allemaal wat tijd te geven, waar de film een beetje tekortschiet. Aan de andere kant heb je deze chaos ook nodig om de overweldigende druk op Mirabel’s rug te laten zien dus het werkt wel om de emotionele inzet van het verhaal op te voeren. Ik kan verder alleen maar positief zijn over de richting die Disney met Encanto inslaat.
Spoiler analyse
Regie
Visueel is de film zeer indrukwekkend, en de aandacht verdelen tussen de vele familieleden is zeer lastig. De relatie met de oma en hoofdpersoon Mirabel is daarom extra knap neergezet door regisseurs Jared Bush, Charise Castro Smith en Bryon Howard. Er zitten genoeg grapjes in de film, luchtige momenten en emotionele momenten die allemaal duidelijk ingeleid worden. Verder denk ik dat de regie redelijk volgens het boekje is, en niet echt veel risico's neemt. De timing was wel erg goed, vooral als je bedenkt dat je meerdere regisseurs hebt. De meeste punten uit mijn cijfer zijn dit keer toch voor het verhaal.
Acteerwerk
Voor mij sprongen John Leguizamo en Stephanie Beatriz eruit van de acteurs, respectievelijk Bruno en Mirabel. Van Beatriz zijn we niet echt gewend dat ze een luchtige enthousiaste kinderlijke stem heeft, als je Brooklyn 99 volgt, en daarom is het extra leuk om haar te zien verdwijnen in de rol van de toch wat ongemakkelijke en jonge Mirabel. Bruno heeft allemaal tics, en zijn kluizenaarspersoonlijkheid wordt zowel in de animatie als door zijn stemacteur goed neergezet. Je verwacht in het begin van de film misschien nog dat Bruno de slechterik van het stuk zal zijn, maar zodra je Leguizamo hoort snap je dat het om een onschuldig en verkeerd begrepen persoon gaat.
De oma, abuela, gespeeld door Maria Cecilia Botero (stem) en Olga Merediz (zang), wordt verder ook gespeeld met passie en emotie. De relatie tussen Mirabel en abuela kwam echt goed tot zijn recht doordat de actrice (geforceerde) rust uitstraalde waarmee ze het tegenovergestelde leek van de wispelturige en onhandige Mirabel. Langzaam laten ze alleen de onderdrukte persoonlijkheid van abuela doorschemeren, en daarmee leek ze toch vrij veel op Mirabel. Zowel Beatriz als Botero deden dit erg mooi.
Script
Het script is erg sterk. Het verhaal over innerlijke kracht voelt eerst misschien wat makkelijk, maar het wordt goed uitgewerkt. De relaties in de familie zien we niet altijd even goed, maar de liedjes zorgen dat we wel precies weten hoe de relaties zitten. De enige relaties die we uitgediept zien worden zijn die van Mirabel met haar oma en haar zussen. Die krijgen de tijd en hun eigen liedjes, en die focus werkt goed.
Er zit een stukje mysterie/detectivewerk in de film die ook niet vervelend werd naarmate de film verder ging. Ik bleef best wel verrast door de ontwikkelingen en de manier waarop Mirabel het doel van haar reis verkeerd begreep, waarmee ze juist precies deed wat ze eigenlijk moest doen, voelde best vernieuwend en duwde het verhaal mooi verder. Er is ruimte voor een duister randje in de film, zoals bij de start waarmee er snel een dood langskomt. Door meteen iemand zichzelf te zien opofferen, waarna de magie pas op gang komt in stand gehouden door een kaars met een vlinder erop, begin je de film wel met een knal Die vlinders zijn ook een mooi motief, en kunnen zowel hoop en vrijheid vertegenwoordigen, iets waar abuela aan vasthoud en iets waar Mirabel naar op zoek is. Dit is allemaal slim gedaan en geeft echt meer diepte aan een film.
De grote held voor mij is de muziek en dan vooral de tekst van Lin-Manuel Miranda. In Encanto laat Miranda zijn favoriete trucje zien. Hij pakt basisakkoorden, en verzint tien zanglijnen die hier mogelijk op passen. Die komen 1 voor 1 aan bod, totdat je een kakofonie hebt aan stemmen die chaotisch klinken als je iedereen probeert te verstaan. De truc is dan om afstand te nemen, niet te luisteren naar de woorden, en elke stem te zien als een instrument. We Don't Talk About Bruno doet dit hier goed, maar ook Mirabel komt daar een mooi voorbeeld van.
Dos Orugultas vind ik ook erg leuk, vooral omdat het een volledig Spaantstalig nummer is wat je dankzij de animatie eromheen prima begrijpt als iemand die geen Spaans spreekt.
Het meest ondergewaardeerde nummer is voor mij Surface Pressure. Dit is het nummer van sterke zus Luisa, maar geeft ook weer hoe Mirabel zich voelt. Het is dus gelaagd, zoals elk nummer in de musical. Het geeft echt meer diepte aan de film waardoor de film voor herhaling vatbaar is, en naar een hoger niveau wordt getild.
Publicatiedatum: 01-02-22