Gunpowder Milkshake

Regie

Het kleurgebruik en de cinematografie waren vaak spannend en goed bedacht. Het leek meermaals alsof regisseur Navot Papushado een graphic novel heeft geschreven en daar een plaatje uit haalde voor een shot. Het is daarom jammer en extra frustrerend dat ook de acteurs voornamelijk de focus legden op hoe ze eruit zagen, en minder op hoe hun acteerwerk was. Ik geloof dat als je een still neemt van de film, dat het dan altijd een plaatje is om in de woonkamer op te hangen, maar er had meer gewerkt kunnen worden met de manier waarop de acteurs hun teksten voordroegen. Daarnaast probeert de regisseur soms iets te vaak het balanceerkoord te bewandelen met aan de ene kant een extreme fantasierijke film zoals je zou verwachten van een Quentin Tarantino, en aan de andere kant een wat realistischer verhaal zoals ze in John Wick of Atomic Blonde neer proberen te zetten. Hier verliest Papushado vaak zijn evenwicht, en landt af en toe aan de ene of de andere kant. Dit zorgt voor een beetje een warrige toon, en haalt het ritme uit de film. De dialoog scènes waren vaak droog en te saai, waar de actie dan weer zeer kleurrijk en over de top was. Daar had de balans dus beter tussen gemoeten.

Acteerwerk

Karen Gillan is geen slechte actrice, maar toch komt ze in deze film nogal houterig over. Haar emotie ontbreekt volledig, maar dit voelt niet oprecht. Het is niet alsof ze afgestompt is door jaren moord werk te hebben gedaan, maar het voelt eerder alsof haar gevraagd was om emotieloos te acteren. Dit geldt vreemd genoeg ook voor Michelle Yeoh en Carla Gugino, die allebei spelen alsof ze net hun teksten hebben gelezen. Dit alles is jammer, maar het is ook frustrerend omdat je weet dat er goede acteurs achter de rol zitten. Het is ook frustrerend omdat ze Lena Headey als voorbeeld hebben, die precies laat zien hoe je emotieloos moet spelen terwijl je het onderliggende pijn en het inhouden van haar karakter kan zien.

Karen Gillan heeft ook een aantal boeiende vechtscènes, die grappig en bruut kunnen zijn. Toch werd ik er helemaal uitgehaald toen ze begon te vechten met lamme armen. Ze leek in het begin best goed te kunnen faken dat haar armen het niet deden, maar dit werd door de scène heen steeds minder goed gedaan. Als ze een salto maakte bewogen haar armen vaak mee, en ik vroeg me af waarom ze hier niet meer aandacht aan konden besteden. Misschien niet de schuld van Gillan, maar het is wel iets waar ze in uit had kunnen blinken en het karakter beter had kunnen maken dan het nu was.

Script

Het hele idee van een ziekenhuis speciaal voor huurmoordenaars waar een actiescène in plaatsvind is niet slecht, maar wel nog maar een paar jaar geleden gedaan in Hotel Artemis. De diner waar een over-de-top actiescène in plaatsvind met veel kleuren en slo motion is net gedaan in Kingsman 2: The Golden Circle. Dit lijkt op geïnspireerd stelen, maar is ook waar Gunpowder Milkshake het meest leunt op John Wick: De ondergrondse misdaadwereld met bovengrondse locaties. Het is de hele tijd duidelijk waar de inspiraties vandaan zijn gekomen voor de locaties, en daarom niet echt origineel of spannend. Na John Wick 2’s Sommelier en Baby Driver’s Butcher hoef ik echt niet ook nog een bibliothecaresse te zien die wapens beschrijft met boek metaforen. Het is eerder gedaan, en beter gedaan. Er was dus weinig tot geen echte vernieuwing, en het script had harder moeten werken aan de moeder-dochterrelatie in de film om hier iets meer van te maken.