The Power of the Dog

Regie

Wat een goed voorbeeld van de kracht van film waarin mooie beelden de boventoon voren. De regie is in handen van Jane Campion, vooral bekend van The Piano en The Portret of a Lady. Ze is in staat de schitterende locaties in haar thuisland Nieuw Zeeland op een geweldig manier te gebruiken waardoor je vaak bijna naar een schilderij zit te kijken. In deze film zijn beelden zijn zo veel belangrijker dan het verhaal of de gesproken tekst, maar toch werken ze alle drie samen om een de diepte in te gaan en lagen aan te brengen in een anders relatief simpel narratief. Campion neemt duidelijke te tijd en laat wringende situaties sudderen. Soms komen er ongemakkelijke close-ups naar voren waar je kijker een ongeriefelijk gevoel van krijgt en je je in Rose kan verplaatsen. Op het andere moment kijk je dan weer naar die schilderachtige lange shots van de natuur, waardoor je de vrijheid van Phil voelt. Die natuurshots geven tevens aan hoe eenzaam de gestrekte prairie kan zijn en helpt bij het overkoepelende thema van isolement.

Acteerwerk

Ik vond Benedict Cumberbatch als Phil erg sterk in zijn hele houding. De manier waarop hij loopt, praat en een stoel pakt om te gaan zitten geven een beeld van iemand die kracht uit wil stralen. Dit is opvallend, omdat je steeds als kijker hints krijgt naar een heel andere kant van Phil. Hij was een student van klassieke talen, speelt zeer delicaat de banjo, schrijft en leest op een gevorderde manier. Voor mijn gevoel speelt Cumberbatch subtiel een persoon die overcompenseert en machismo gebruikt om een rol in een zeer mannelijke maatschappij op te eisen. Een tegenhanger hiervan is Kodi Smit-McGee (Peter), die juist tegenover Cumberbatch ondercompenseert. In de tengere gestalte van Peter lijkt Phil iets te herkennen wat hij juist liever niet in zichzelf ziet. Hiermee vormen ze hele boeiende tegenspelers. De andere sterke acteur was Kirsten Dunst als Rose, die hele emotionele fragiele momenten had. Jesse Plemons deed het prima als de broer, maar had eigenlijk weinig te doen. Het verhaal ging duidelijk over Phil en zijn relaties met George, Rose en Peter. Hierbij fungeerde George als een introducerend karakter, Rose als een rede voor escalatie en de relatie met Peter is duidelijk de conclusie. De karakters zaten allemaal op hun eigen eiland en voelden eenzaam zelfs als we ze in gezelschap zagen. Er was daarentegen altijd veel reuring op de ranch te zien, om maar aan te geven dat zelfs omringd door mensen en commotie de spelers die we volgen zich niet thuis voelen.

Script

Ik vond het uiteindelijk plot goed, maar het was wel simpel. De meeste punten aftrek krijgt de film op het scriptschrijfwerk, vooral omdat er een aantal dingen gebeuren die de karakters onmogelijk hadden kunnen weten. De uiteindelijke plottwist, waarin Peter de huid van een met-miltvuur-besmette koe gebruikt om Phil te vermoorden voor zijn manipulatie van zijn moeder, was nogal vergezocht en onnodig. Hierin ging het script ervan uit dat Peter wist dat Phil nooit handschoenen droeg, dat hij een wond zou oplopen tijdens een trip naar de bergen, dat Phil vrienden zou willen worden met Peter om zijn moeder gek te maken, dat zijn moeder de huiden van Phil aan indianen zou verkopen en dat die vriendschap zich zou uiten in het maken van een touw. Koel en berekenend zijn is een mooi karaktereigenschap voor Peter en iets wat goed uitgewerkt wordt. De manier waarop Peter het konijn naar zijn moeder brengt om het daarna te gebruiken als een wetenschapsobject laat duidelijk zien dat hij niet is wie mensen denken dat hij is. Maar dat er daarna door de film van een interpersoonlijk drama overstapt naar een moordmysterie vond ik dan niet zo erg sterk. De kracht van de film zit hem juist in de interactie tussen mensen met allemaal een vervreemd gevoel en hierbij is de uiteindelijke moord bijna bijzaak.