The Mauritanian

Regie

Kevin Macdonald, bekend van The Last King of Scotland, maakt van dit biografische verhaal een misdaadmysterie, waardoor je een groot deel van de film vraagtekens kan zetten bij de onschuld van Slahi. Dit maakte de onthullingen over zijn martelingen extra heftig, want in je achterhoofd kun je bijna niet geloven dat je aan de beste man hebt getwijfeld. Macdonald had duidelijk een connectie voor Mohamedou Ould Slahi, want hij geeft hem een schitterend podium waarin zijn positieve levenshouding inspirerend werkt. Normaal hoef ik niet al te lang een epiloog te zien in een film waarin we beelden te zien krijgen van de personen waar dit verhaal op is gebaseerd, maar nu werkte het heel erg goed. De ontlading van de martelscène en een oprecht verhaal verteld door Slahi aan de rechter bij zijn uiteindelijke rechtszaak wordt begeleid door de woorden en de zang van de echte Slahi. De martelscène was trouwens erg sterk in beeld gebracht. Het werd geen snuff film, maar het maakte me heel ongemakkelijk. Ik voelde dat de beelden onder mijn huid gingen zitten, en ik zal ze niet snel kwijtraken. Dat was volgens mij het sterkste stuk regie, en kan niet makkelijk geweest zijn om op te nemen.

Acteerwerk

Uitblinker in de film was voor mij Tahar Rahim, die de gepassioneerde Slahi schitterend weergaf. Hij was duidelijk een gebroken man als we hem zien in de gesprekken met Jodie Foster, maar we zien hem ook als een intelligente tiener, als een naïeve student en als een gelukkige volwassen man. De verschillen tussen zijn persoonlijkheid als hij in Mauritanië woont en als hij opgesloten zit zijn groot, maar er blijft een stukje menselijkheid doorschemeren ondanks alle onrecht die hem wordt aangedaan. Dat is knap acteren en daarbij komt nog eens een intense martelscène die zo te zien weken heeft gekost om op te nemen. Jodie Foster was een positieve verrassing voor me. Na Hotel Artemis, waar ik haar niet heel slecht vond maar waar ze wel negatiever werd beoordeeld door critici, dacht ik dat haar carrière misschien een neerwaartse lijn in was gezet, maar hiermee lijkt me duidelijk dat ze het nog kan. Heel knap hoe ze de emotieloosheid speelt, maar toch een kloppend hart kan insinueren. Benedict Cumberbatch had minder te doen in deze film, en ik vond zijn rol niet heel erg veel toevoegen aan het verhaal, maar hij deed het meeste wat hij kon met het materiaal dat hij kreeg. Het is een stuk minder complex dan zijn normale rollen en het morele bezwaar dat hij heeft tegen marteling vanwege zijn geloof en zijn rol als advocaat waren matig. Dit komt ook wel door het script. De kleine maar goed uitgevoerde rol van Zachary Levi vond ik dan weer wel een toevoeging, en ik had hem niet eerder in mijn hoofd gezien als een botte, bureaucratische, militaire lul. Hij maakte het erg makkelijk om hem te haten uiteindelijk, en dat was verrassend.

Script

Er waren elementen uit het script die ik niet erg boeiend vond, zoals de geloven die tegenover elkaar werden gezet. Het lag er iets te dik bovenop, terwijl ik denk dat de scriptschrijvers subtiel wilde laten doorschemeren dat er een religieuze ondertoon door het verhaal heenliep. De twijfel die werd gezaaid over de schuld van Slahi werkte wel, maar de twee kanten van het onderzoek hiernaar vond ik wat rommelig. Cumberbatch en Foster kwamen tegelijkertijd achter de martelingen, wat op zich een goeie vondst was, maar tot die tijd deed het onderzoek van Cumberbatch me weinig. Hij fungeerde voor mij als een excuusmilitair die moet laten zien dat ook het Amerikaanse leger niet alleen bestaat uit hersenloze commandovolgers, maar daarin had het script van mij wat meer mogen veroordelen. Dit geldt ook voor de Guantánamo martelaarster die uiteindelijk met tranen in haar ogen van wanhoop zat na zeven maanden non-stop martelen zonder succes. Moeten we hier zien dat ze het ook allemaal best zwaar hebben? Is het doel om daar sympathie op te wekken? Dat vond ik zonde, maar verder heb ik geen grote problemen met het schrijven. Vooral de speech aan het einde van de film was een mooi voorbeeld van een goed geschreven toespraak. Ik vond het eerst wat zoetsappig, maar dit was voordat ik de echte Slahi op beeld zag. Toen kon ik dit helemaal geloven.