Seven Psychopaths

Regie

In de film wordt vaker een droomscenario geschetst over hoe een film in elkaar zou moeten zitten, en dat vond ik binnen de film zelf ook zeer geslaagd. Vooral de gesprekken tussen Colin Farrell, Sam Rockwell en Christopher Walken waren erg goed geschreven maar ook dynamisch opgenomen. Alle acteurs kregen een platform om hun ideeën te presenteren en McDonagh wist hoe hij dit daarna boeiend in beeld moest krijgen terwijl er eigenlijk weinig fysieks gebeurde. Het voordragen van zijn script voor de laatste shoot-out van Billy was bijvoorbeeld erg leuk. Met de dansende vlammen op zijn gezicht en een colablikje wat omvalt en leegloopt achter hem gebeuren er steeds dingen in de scène van Sam Rockwell zonder dat er geweren en actie nodig waren. McDonagh is ook een meester van timing. Het is een duistere komedie, net als zijn andere films In Bruges en Three Billboards Outside Ebbing Missouri, en dat is voor veel regisseurs een lastige balans tussen donkere thema’s en lachwekkende situaties. De timing en de editing van McDonagh zorgt dat die balans perfect behouden blijft. Je moet vaak lachen en tegelijkertijd ook nadenken over dood en moord. Het helpt dat hij een geweldige cast bij elkaar heeft gekregen, maar als regisseur moet je ook weten wanneer je iemand moet laten gaan en wanneer je de scène eindigt. Dit weet McDonagh als geen ander, en zo laat hij de ster van bijvoorbeeld Christopher Walken extra schijnen. Niet alleen kan Walken in alle rust zijn dialoog uitspreken op de iconische Walken manier, maar hij blijft nooit te lang op beeld. Hij wordt daarmee geen parodie van zichzelf, wat hij bij andere regisseurs soms wel wordt.

Acteerwerk

De absolute stand-out van de film is Sam Rockwell voor mij. Misschien ligt het aan het script van Martin McDonagh, maar het onschuldige mengen met het moordlustige, actiegedreven past heel goed bij Rockwell. Hij speelt eigenlijk de rol van Colin Farrell uit de vorige McDonagh film In Bruges. Hij is een vertegenwoordiging van een 14-jarige jongen die te veel schietfilms heeft gekeken en daar heel enthousiast over kan worden. De rest van de psychopaten was ook lekker om naar te kijken, maar er was weinig aandacht voor de vrouwelijke kant.

Script

Als ik één mindere opmerking over het schrijven zou maken is het de rol van de vrouwen in de film. Het wordt zelfs benoemd, wat je lampshading zou kunnen noemen, en dan mis je zelf het vermogen om een welbespraakte, hoogopgeleide dame in je film te schrijven. Alleen in een fantasie scène mag er een prostituee bestaan met een master in een buitenlandse taal en een passie voor literatuur. Misschien is dit dan satirisch bedoeld, maar het werd mij wel iets te groots uitgelicht om te negeren. Ook was de tweede helft van de film minder omdat er te veel rust was. De chaos van het eerste deel moest ook even wat afgebouwd worden, maar er werd te lang gezeten en geschreven met relatief weinig praatwerk, en dan had je een grote onthulling (Billy is The Jack 'O Diamonds) maar dat wisten we als publiek al een tijdje. Het is mooi in beeld gebracht, maar dat is niet genoeg redding geweest voor de tweede akte van de film. Het moeilijkste is dat dit ook werd aangekondigd. Het is heel grappig dat de schrijver zegt dat hij het publiek op het verkeerde been wil zetten. Maar als Billy daarna zegt dat dit te saai wordt krijgt hij wel een beetje gelijk. De losstaande verhalen vond ik wel goed en knap verwerkt in het overkoepelende narratief. De boeddhistische Vietnamese psychopaat en de Quaker psychopaat waren mooie bindmiddelen om het narratief gaande te houden, en als rode draad gebruikt konden worden.