Regie

De regie was in handen van Michael Caton-Jones, en hij deed het grotendeels prima. De spanning zat er in, de acteurs kregen de ruimte om hun ding te doen, en er was een consistent, edoch langzaam, tempo. De manier waarop er binnen de film steeds teruggekeken werd op elementen van de voorbereiding van The Jackal. Hij was een beetje een vaag figuur, en de non chronologische vertelmethode hielp hier niet bij. Steeds andere outfits, en volgens mij soms stukjes vooruit en achteruit in het voorbereidingsprocess. En we snappen het, hij is slim en hij kan zich goed verkleden, maar dan hoef je niet elke stap helemaal uit te smeren. Daardoor was er te weinig tijd voor de relatie tussen Prestond (Sidney Poitier) en Daclan (Richard Gere), die af en toe wel ‘spannende’ confronterende scènes speelde, maar niet echt werden uitgewerkt. Als zowel onze schurk als onze helden nauwelijks worden uitgewerkt, dan geef je er iets minder om voor mijn gevoel. Dus de balans had wel wat beter gemogen.

Acteerwerk

Bruce Willis was erg leuk om naar te kijken in veel verschillende rollen en outfits. Vooral zijn rode haar vond ik leuk, toen leek hij opvallend veel op Damian Lewis. Hij kon af en toe echt wel verdwijnen in zijn rol, ook door zijn lichaamshouding, en het is fijn om te zien dat er nog wel wat passie in zijn acteerbotten zat. De film valt midden tussen zijn rollen in The Fifth Element, en Armageddon, dus hij is redelijk op zijn hoogtepunt en begint later pas slechter films te maken. Ik zou zeggen dat hij ergens na Unbreakable zijn projecten minder secuur selecteert.

Richard Gere was vrij goed, al was het wel jammer dat hij een iers accent aan moest meten. Niet te storend, maar eigenlijk ook niet goed. Er zaten in ieder geval lagen in zijn acteerwerk, en dat kan ik waarderen.

Script

Het verhaal was prima, maar de enige echte twist, het andere doelwit, was niet genoeg verrassing om het thriller thema op pijl te houden. Het was een prima idee, maar ik had zelf nooit het idee dat de FBI directeur echt in gevaar was, want Jackal leek niet direct achter hem aan te gaan. Dus wat is dan uiteindelijk het spanningspunt als de onthulling komt. Ik had ook niet echt het gevoel dat één van de twee partijen, de huurmoordenaar en zijn achtervolgers, echt de overhand had, maar ook niet dat ze een spel met elkaar speelden. Dat had ik nog wel fijn gevonden als een element.