Regie

De regie van Céline Sciamma laat veel ruimte voor eigen interpretatie van de kijker. Er wordt weinig uitleg gegeven over de situatie van de vrouwen, en je moet veel zelf invullen. Dit maakt ook dat de actrices veel werk moeten verrichten, maar dat doen ze geweldig. De aandacht die Sciamma heeft voor het kleurgebruik, zowel bij in nachtscenes vol kaarsen als in het overbelichte open landschap van het eiland waar het verhaal zich afspeelt, maakt dat de film interessant wegkijkt. Soms leek het alsof er een schilderij in beeld was, en dan werd die scène afgewisseld met een shot van Marianne die werkt aan haar portret. Een thema die je in de film zou kunnen zien is de wereld mooier maken door fictie in de vorm van schilderijen. Marianne heeft het immers zelf over hoe belangrijk het is om bepaalde regels en normen te volgen binnen het genre van portret schildering. De stijl die Sciamma daarom heeft gekozen voor het verhaal is erg treffend.

Het is een geniale zet geweest om Marianne de film te laten beginnen met een geheim. Ze heeft meerdere motieven, en dat geeft de kijker spanning. De spanning wordt doorgezet door een volgend geheim: de ontsprongen liefde. Het lijkt soms een film over weinig te zijn, maar deze spanningsbogen in de hele film zorgen dat je gefocust op het scherm blijft letten. Er borrelt iets onder de oppervlakte, en het voelt ook heel logisch dat de vrouwen een relatie met elkaar aangaan. Die spanning, of het nou seksueel was of niet, moest op een bepaalde manier losbarsten. In dit geval gebeurde dat in liefde.

Acteerwerk

Alle actrices, want er zijn bijna geen mannen in de film, spelen de sterren van de hemel. Naast Heloïsse (Adèle Haenel) en Marianne (Noémie Merlant) is ook de rol van Sophie (Luàna Bejrami) erg belangrijk voor de film. Dit geeft ruimte voor het ontdekken van het thema onafhankelijkheid, en geeft inzicht in de karakters en hun relaties. Als de vrouwen met zijn drieën aan het kaarten zijn voelt ze ook niet als een derde been, maar ze is een onderdeel van het huishouden en van hun relatie. De twee hoofdrolspeelsters geven de film wel echt veel diepgang, en ik kon mijn ogen nauwelijks afhouden van hun ogen. De passie die er soms niet uitgesproken maar wel getoond werd was bijna grijpbaar, en hoe dat verlangen daarna zonder moeite overgezet wordt in alledaagse scènes aan een dinertafel. Er heerst een opbouwende spanning waarin de actrices steeds kleine grenzen opzoeken en uiteindelijk voor elkaar vallen.

Script

De dialogen van Sciamma zijn niet te natuurlijk, maar voelen aan als een soort spel tussen de karakters. Elke zin is belangrijk en heeft diepere lagen waarin de hoofdrolspeelsters elkaar telkens uitdagen. Ze hebben allebei geheimen, en proberen tot diepere inzichten over elkaar te komen zonder dat ze dit uit durven spreken. Het maakt de hele film spannend, terwijl er in essentie niet heel veel gebeurt, en dat is een slimme manier van schrijven. De setting, een eiland met een onbesproken hoeveelheid mensen die erop wonen, en het gebruik van de kleine cast zorgt voor een duaal gevoel van claustrofobie en eenzaamheid. De velden waar de dames gaan wandelen zijn uitgestrekt en leiden altijd naar het strand, want ze kunnen niet verder dan het water. Zelfs als Heloïse dit probeert te verbreken door in het water te gaan. De aandacht voor de ogen, close-ups en weinig karakters geeft dan weer een claustrofobisch gevoel. Je zit gevangen met deze mensen, en je krijgt daardoor vrij snel sympathie voor ze. De eenzaamheid die Heloïse voelt wordt daarmee versterkt en begrijpbaar. Telkens slimme keuzes die een anders standaard verhaal uit doen blinken en een uniek gevoel geven.